FysioWeblog

Dagelijks sta ik figuurlijk in de Westlandse klei om ons mooie vak uit te oefenen.
Dagelijks trekken mijn gedachten naar de weg die wetenschap wordt genoemd.
Dagelijks is het een boeiend spel tussen spreekkamer en wetenschap wat zich voor mij voltrekt.

Zijn deze werkelijkheden te verenigen?
Beweegt de fysiotherapie zich naar een heldere identiteit toe of er vanaf?

Een van de belangrijkste competenties van mijn afstuderen zo’n 20 jaar geleden was het vermogen om datgene te laten zien wat er van je werd verwacht. Niets bijzonders zou je zeggen, echter was datgene wat je moest laten zien afhankelijk van wie de beoordelaar was. Ook in bij- en nascholingen, waar een heus examen moest worden afgelegd, bleef de beoordelaar het bepalende element bij wat je liet zien. Dit heeft me altijd zeer verbaasd.
Had het beroep te weinig eenduidigheid in zich waardoor het toetsen van een student afhankelijk was van wat de beoordelaar wilde zien en horen? Voor mij een retorisch vraag.

Destijds sprak men niet over spreekkamerwerkelijkheid. De werkelijkheid werd bepaald door de specifieke kennis van een docent of een stroming die de betreffende opleiding hanteerde. Zo heb ik in een paar jaar diverse heilige huisjes voorbij zien komen. Altijd gebaseerd op, zoals we dat nu zouden noemen, ‘autority based’ kennis.
Niets mis mee, maar in de vaart der volkeren is dit thans geen geaccepteerde situatie meer.

Ik heb recent een stagiaire vanuit een ‘professional master’ traject bij me gehad. Deze student doorloopt voor de tweedemaal een eerstejaar. Vorig jaar het oude niet PM-curriculum, en dit jaar het nieuwe PM-curriculum. In de korte gesprekken werd mij duidelijk dat het huidige curriculum de pretentie heeft geen heilige huisjes neer te zetten. Er wordt verwacht dat de student keuzes maakt en aan kan geven op basis waarvan die keuzes gemaakt zijn.

Zou dit een opstap zijn naar een meer eenduidig vak?  Het kunnen uitspreken van je beweegredenen is een competentie die naar mijn idee in ons vak een grotere rol heeft gekregen. Dit klinisch redeneren is van wezenlijk belang.Verschillen tussen vakgenoten kunnen daarbij prima bestaan. Men kan zich naar elkaar uitspreken en er kunnen diverse beweegredenen naast elkaar blijven bestaan.
Het voordeel is dat er discussie ontstaat die de aannemelijkheid van argumenten kan toetsen. Dit is voor mij één van de ontmoetingsmomenten tussen wetenschap en de spreekkamer.

Ik merk dagelijks dat dit een verrijking is voor mij als fysiotherapeut. Ik heb er vertrouwen in dat de fysiotherapie zich in de komende jaren verder zal ontwikkelen naar een symbiose tussen spreekkamer en wetenschap.