FysioWeblog

Sheng Cheng Tscheng loopt zwaarbeladen met een tennistas vol overbodige rackets de trappen omhoog richting uitgang catacomben cq. ingang court. Hij kijkt ietwat bedremmeld naar boven naar de voor hem omhoogklimmende opponent, in vergelijking met hem een coryfee.
Welnu deze opponent is ook de enige reden dat hij op Court One mag spelen en niet het feit dat hijzelf in al zijn oosterse bescheidenheid de eerst ronde overleefd heeft op bijbaan 16.

Sheng Cheng Tscheng ziet nu eerst dat zijn tegenstander met een volledig ingepakt bovenbeen sjouwt. Dat was hem nog niet bekend of zelfs medegedeeld. Gevolg van het gemis aan een coach. Dan is er opeens het volle daglicht en het klaterende applaus op de court; én een scheutje fobie. De verplichte rituelen worden afgewerkt en redelijk geïntimideerd door de masculiene bluf van zijn tegenstander loopt Sheng Cheng Tscheng naar de achterlijn. Het spelletje kan beginnen……

6-1 Verlies eerste set; alleen in de voorlaatste game op eigen opslag heeft hij winst genomen; de laatste game sensationeel verloren ondanks 2 breakkansen vóór hemzelf. Het publiek ging uit z’n bol, rook bloed en wilde meer.

Sheng Cheng Tscheng wint tot z’n eigen verbazing zijn volgende opslagbeurt en heeft bemerkt dat zijn courtgenoot redelijk moeilijk begint te lopen en anticiperen. Tijdens de volgende pauze wordt de referee door zijn opponent aangeroepen en even later verschijnt onder luid geroezemoes de physiotherapist op de court zeulend met een hutkoffer vol attributen. Hij sleurt het blok puffend langsheen Sheng Cheng en deze doet spreekwoordelijk eer aan de oosterse étiquette door overeind te springen en mee te gaan sleuren aan de monolietkoffer van de zichtbaar overgekwantificeerde fysio.

Het publiek buldert en applaudisseert omwille van dit welkome interludium. De referee weifelt over een gele kaart wegens insubordinatie of spelbederf. Bij zijn opponent aangekomen buigt Sheng Cheng Tscheng 4 keer als een knipmes en nog maar eens 4 keer als hij de referee opnieuw passeert, waarna deze beschmuikt rood aanlopend gauw de gele kaart verfrommelt in zijn klam aanlopende handen. In het gebuig en geknik van Tscheng herkent het publiek welhaast een nieuwe André Agassi en wederom daalt er een cascade aan warm applaus neer.
De fysio stelt zich per shake hands voor aan de aangeslagene en Sheng Cheng ziet voor zich een vraag-antwoordspel ontrollen vergezeld van vele aanwijsgebaren van zijn collega-tennisser.

Al vragende-luisterende begint de fysio blindelings de hutkoffer te openen: lade na lade, vak na vak, etui na etui. Daarbij blijft hij de coryfee serviel aanstaren en na een dikke minuut gebaart hij het slachtoffer om “en plein plubic” op het onberispelijk geschoren gras te gaan liggen. De bandage wordt doorgeknipt; het halsreikende publiek uit ontzette kreten: “Dadelijk knipt ie ook nog in het niet in geld uit te drukken sterrenvlees!!!” Maar de fysio is zeer vaardig en methodisch handelend verloopt het intakeproces verder volgens de Canadese richtlijnen. Er wordt gedrukt, geknepen, gewrongen en doorbewogen.
Ondanks de duizenden priemende ogen valt de fysio niet van zijn apropos en alleen zeer slecht horenden zien hem zeggen: “Hamstringrupture sir”. Maar daar was Sheng Cheng ook al achter gekomen.

Nu wordt er flink gekneed en gebalsemd; er wordt gerekt, er wordt lichtelijk smekend gevraagd: “Better yet???”, waarop de tennisser TjaTja knikt met vertrokken gezicht. Klokpolsend doet nu de referee “Ahum, time”, waarna de fysio onzichtbaar wanhopig zijn schouders ophaalt en aansluitend in één slik en zucht en handelende met doelmatigheid en doelgerichtheid het haperende bovenbeen in een maagdelijk witte bandage rolt. Er wordt niet meer gesproken, enkel nog onmethodisch gehoopt; is er wederzijdse frustratie en onmacht tussen zorgverlener en ontvanger? Het lijkt of ze allebei moeten en niet zozeer willen. Ze lijken beiden te lijden onder externe druk.

“Is dit nog wel autonoom, beroepsinhoudelijk keuzes maken?” zo denken de 339 Nederlandse fysiotherapeuten op de tribunes, die een wedstrijdje meepikken tijdens de door hun IOF Regio Koepel georganiseerde koopjesjacht in London voor een VAS lineaal.Enigszins verrast verliest, ondanks groeiende hoop, Sjeng Cheng Tscheng toch de volgende game, maar enkele games later heeft Sheng Cheng de 2e set binnen. De tribunes daveren en zinderen. Aan het begin van de volgende set moet de opnieuw opgetrommelde fysio zijn methodisch handelen ten tweeden male demonstreren voor de goegemeente en vele hongerige camera’s; “Privacy not included”, meesmuilen de meeste zorgverleners op de roerige tribunes.

Hoofdschuddend sleurt iets later de fysio de Mullercontainer weer langs de nu wegkijkende Sjeng Cheng Tscheng, immers deze schaamt zich dat hij niet meer altruïstisch mag handelen.
In de 4e set bij 5-2 én matchpoint vóór Sjeng Cheng Tscheng zwaait de coryfee naar de ref om zijn onvrijwillige opgave te poneren en hinkelt niet kek op één been naar het net.
Voor de vorm en met mediageniek gevoel smijt en boort hij z’n racket in het heilige gras te Wimbledon, hetgeen dientengevolge diezelfde nacht de koninklijk gedecoreerde zodenlegger nog tot een kommervolle zodensubstitutie zal nopen.

Sjeng Cheng Tscheng staat verdwaasd in serveerhouding, de ref hapt in de mike en annonceert in basoctaaf de opgave annex winst door opgave ten gunste van mr. Tscheng.
Deze huppelt slechts halfblij naar het net. De coryfee steekt hem grimlachend z’n hand toe:
“Congratulations Sjeng,” komt er met onverholen moeite uit.
“Tenk joe Sjeng**; solly fol joel luptule of joel mussle Semimemblanosus Sjeng**,” komt er bij Sjeng Cheng Tscheng met evenveel onverholen edoch andersoortige moeite uit.

Noot:
** Omwille van dit fictieve verhaal werd deze gerespecteerde landgenoot iets hoger aangeslagen cq. WTA opgevoerd dan de realiteit gebiedt te zeggen. Excuses hiervoor.