FysioWeblog

“There is no such believe as unbelieve in truth.”
Onlangs vond ik een oude jeugdfoto waarop ik met enkele vriendjes aan het voetballen was met een alternatieve voetbal, want vroeger werd er maar sporadisch geld uitgegeven aan speelgoed. Als er toen bij ons thuis een varken geslacht werd, kreeg ik van de slachter de nog warme en kleffe varkensblaas. Nadat er 2 wasknijpers op de ureters vastgezet waren werd er een strootje in de urethra(!)  gepriegeld en kon de varkensblaas met enige moeite opgeblazen worden tot een stevige, blauw dooraderde ballon; tegenwoordig in onze ingeblikte maatschappij een akelige enge gedachte, maar toen dicht bij het sobere bestaan. Vervolgens werd de nieuwe voetbal enkele dagen gedroogd achter het snorrende fornuis. Daarna was er korte tijd veel voetbalpret, evenwel aldra tenietgedaan door een grote, lummelige buurjongen die zó’n hijs gaf aan de multifunctionele blaas dat deze scheurde en Craquelé verrimpelde tot iets wat nu zou lijken op de piratentronie van Keith Richard.
Dit laatste brengt mij op een onwaarschijnlijke belevenis van een collega en goede kennis, hors categorie in manuele technieken, die zelfs bij sterren in de artiestenwereld naam en faam maakte. Hoe Bart dat toch flikte? Hij slaagde er altijd in om zo’n supergestreste artiest van een spitaanval of nekblokkade af te helpen. Er zat ook een brok haptonomie ala Ted Troost bij, in de 80er jaren ook wel bekend somashrink van Gullit en van Basten.
Het gebeurde op de dag van een Stones-optreden in de Arena. In de namiddag kreeg onze Bart een bizar, hijgerig telefoontje van hun manager; of hij meteen wilde afreizen naar de Arena om het optreden van de Stones te redden? Er móést subiet ‘n bandlid gekraakt worden.
“Not me. Much too far to travel, forget about it,” hield Bart de boot af.
“No problem, I’ll pick you up with a heli,” poneerde de manager redelijk dwingend.
En ja hoor, zo’n uur later landde er op het dorpsplein pal voor de praktijk van onze MT een heli. De opgeklopte manager waaide uit het toestel en fladderde de praktijk binnen.

“You get your ass in that heli and fly to Amsterdam with me. Mick’s got a back problem.”
“You goof, why did’nt you bring’em here in the first place,” foeterde Bart geërgerd terug.
“F**k, f**k, f**k, not Mick. Hé’s the big ass, not you. He once learned from Neil Young that in a blink you fixed his back a few years ago at Ahoy. So you move mister, Mick’s good for the money!” Hulpeloos en schouderophalend liet Bart de praktijk achter bij zijn ontdane collega en glipte in de heli en eer er een opstootje kon ontstaan in het anders zo rustige slaperige dorp zwierde de heli al over de daken weg in noordwestelijke richting………..
Bart werd door 2 uit kleerkasten bestaande bodyguards uit de heli geplukt en tussen beiden in merendeels luchtfietsend naar de achterkant van het podium getransporteerd. Druk, druk, en overal vage sujetten en voze groupies lijzig rondhangend bij het onderkomen van de senior-rockers.
“Hey sugar, when seeing Mick tell’em Lily is horny and standby,” fleemde een krolse poes.
“Who? Lily of the valley?” grijnsde Bart die zich onderhand toch wel vereerd begon te voelen met zijn missie. Terwijl de Stonesmanager kwijlend wegliep met diezelfde Lily klopte een van de gardisten op een deur: “Yeahh you motherf**kers out there! What’s up?”
“Keith Richard natuurlijk!” schoot het door Bart, wie anders raspte zó als een oude kraai.
Met opwinding in z’n hart en twijfel in z’n kop over de afloop van zijn pseudo-gijzeling stapte Bart de dubieus geurende ruimte binnen. Daar zaten ze dan, de enige echte nog half levende Stones en hij mocht erbij zijn: “2000 lightyears from home,” neuriede Bart zachtjes.
Keith Richard hing in een bank 3 sigaretten te roken, een in z’n kreukelsmoel, een in de asbak en nog een vastgeklemd op de steel van zijn onafscheidelijke verfloze Fender.

Ron Wood promoveerde net met een plons whiskey zijn bakkie troost tot Irish Coffee.
Charly Watts testte uit in hoeverre een drumstick door een neusgat omhoog kon; hij zat er al ¾ in, en de zieltogende Mick Jagger hing half in een fauteuil te kreunen en jammeren.
“Hey motherf**ker you must be the bonefysic, right?” grijnsde Richard lijzig.
Alle te vroegbejaarde koppen wenden naar Bart alsof de stoommaaltijd opgediend werd.
“So you’re the Samaritan of Neil Young?” teemde Watts nasaal door z’n enige vrije neusgat.
“That’s what some people say sir,” stelde Bart bescheiden.
“Burp,” mengde Ron Wood zich onvrijwillig in het gesprek.
Mick Jagger hees zich kreunend van ellende overeind: “Don’t notice these living wrecks, tell me instead wheather you can fix my bloody back.”
“Well I reckon I can sir, you just get yourself undressed,” grijnsde Bart laconiek.
“Oh f**k he wants to nick your dick Mick,” reutelde Keith vanuit zijn rookgordijn.
Jagger ging uit zijn glitterhemdje en Bart beoordeelde eerst in stand de dwangscoliose met ‘n forse défense musculair welke het leptolijf nog meer op een lipslang deed lijken.

“Well first I’m gonna introduce McKenzie,” besliste Bart logisch (net als wij allemaal!).
Woods lange termijngeheugen schrok wakker: “Are yóu thé Scott McKenzie? Still going to San Francisco hey? Send me a dandelion when you finally get there after 40 years…burp…..”
“No it’s a way of treating a discbulging,” lachte Bart. Lateraal geknield voerde hij de bekende rompshifttechniek uit en constateerde content dat de discus al partieel redresseerde.
“Hey man, it’s improving already,” blupte Jagger hangend aan z’n lippen.
Vervolgens moest de vader veler onbekende nakomelingen ruggelings op de grote tafel plaatsnemen en voerde Bart bedreven enkele testen uit. Uit zijn ooghoeken zag hij hoe Ron Wood met stoel en al achterover sloeg tussen de kamerpalmen en aldaar zijn siësta inzette.
Er volgde een korte, krakende manipulatie, en nog een. Jagger gilde als een speenvarken.
“Now I proceed with a special relaxing technique to relax you entirely,” legde Bart uit. Hij begon hypnotiserend op Jagger in te praten, tegelijk plaatste hij manueel specifieke touchés op de rug van de rocker. Keith hoestte piepend van het lachen een geasfalteerde longtop uit.
Na zo’n 5 minuten klom Bart op de tafel en ging wijdbeens over Jagger heenstaan. Charly en Keith keken verbaasd toe hoe Bart vooroverboog en zijn gespreidde vingers in de boven- en onderrug drukte. De vingers draaiden en graaiden vervolgens in het onderhuidse bindweefsel. Stomverbaasd zagen de Rockzombies dat de rughuid zo’n 15 cm. losrekte van de romp. Bart richtte zich langzaam op en tilde de vegeterende zak met knekels omhoog van de tafel.
De anderen keken perplex toe. Secondenlang bleef Jagger in de vingers van Bart hangen, zonder de geringste pijn. Toen liet hij hem voorzichtig weer op de tafel zakken. “Rise and shine, you’re safe and sound,” nodigde Bart hem uit. En Mick Jagger gleed soepel en ongeschonden van de tafel. Applaus alom. Keith was zo onder de indruk dat Bart even zijn gitaar mocht vasthouden. Tja en deze kon niet nalaten om er een bekend riedeltje op te spelen.
“Hey motherf**ker that’s a nice lick, I can use that for a new song.”
“No, no, don’t loose your selfrespect doing that,” riep Bart bezwerend uit.
“O come on, no objection, I’ll pay good for it Buster,” maande Keith. Uit zijn zak toverde hij een pak ‘do’ tevoorschijn en stopte zo’n 1000 pond in Barts jaszak. “Yours, keep it stallion.”

Waarom haalde Bart dan toch vertwijfeld en slapjes protesterend zijn schouders op???
Mick Jagger onderbrak zijn frivole danspasjes: “O right man. How much do I ow you?”
Bart dacht even niet aan het CTG tarief: “For you a nice price mr. Jagger, 65 Euros only.”
“Whááát? 65 Euros? Thát much, you dirty imposter!” En acuut verkrampte Mick Jagger weer. Hij zakte krijsend door zijn rug: acuut recidief door te sterke emoties.
Bart werd daarop nogal onbeschoft door de bodyguards naar buiten gekeild en was zelfs gedwongen met de trein terug te reizen: niet declareerbare zitting, bedacht hij nog sip.

Het optreden moest dus worden gecancelled, maar gelukkig niet ten koste van het imago en ego van Jagger. Het communiqué vermeldde namelijk dat Ron Wood door een ongelukkige val uit een kamerkokospalm een hersenschudding had opgelopen.
En Keith Richard kreeg een advocaat uit Texas aan zijn broek wegens plagiaat van ‘n sample van de Bauerhit: ‘Heb je even voor mij.’…En Frans himself kreeg daardoor nog ‘n nr. 1 hit in de US: “Heif yoe ieven foor mie.”………..Werd later geboycot wegens taalverkrachting.

……”Hey daar, hey word eens wakker jij.” Ik draaide verschrikt mijn hoofd omhoog van de Manumed bank en staarde verwilderd in de ogen van een collega: “Zeg je pauze zit erop maat, je McKenzie patiënt zit al 10 minuten in de wachtkamer.” En terwijl uit ‘n speaker ‘Get off of my cloud’  zeurde, wankelde ik met een lichte nekblokkade naar de wachtkamer.