FysioWeblog

Praatjesmakers. Dat zijn wij fysiotherapeuten. Sociale vaardigheden behoren nu eenmaal tot de context van ons beroep. We spreken met veel mensen, en horen veel. De meeste fysiotherapeuten die ik ken, zijn positieve, gezellige, interessante mensen. Tenminste, als ik ze zomaar tegenkom op een congres of bijeenkomst van het een of ander.

Bevlogenheid is een mooi onderdeel van ons vak. Netwerken, nascholen, doceren, leren. En dat alles voor een doel; het slagen van de behandeling! De meeste fysiotherapeuten die ik ken doen daar zeker hard hun best voor!

Maar dan, krijg je bijvoorbeeld een onderwijzer te zien op televisie. Of iemand uit de tweedelijns gezondheidszorg. Wat moeten die hard werken zeg. Of zeuren ze daar juist zo over? Feit is dat werkelijkheid en het beeld niet met elkaar stroken. Ik ken veel onderwijzers. Allemaal leuke mensen. Ik ken veel mensen uit de tweede lijn. Allemaal leuke mensen. Dus waarom dan dat eeuwige gezeur? Dat de werkdruk hoog is, dat er teveel regels zijn. En natuurlijk om geld. Alsof alle andere werknemers in Nederland het een stuk makkelijker hebben? En ze hebben er zelf toch voor gekozen?

Maar, zijn wij fysiotherapeuten ook niet aan het verzuren? Alle regels, de gedrochten, alle verplichtingen. We zijn het collectief beu! Je kan geen blog meer lezen, geen fysionetwerken of linkedIn meer openen, of het gaat erover. Met als magisch toverwoord kwaliteit. Misschien vinden de onderwijzers en de mensen uit de tweede lijn ons ook wel zeurkousen?

Toen ik gevraagd werd plaats te nemen in het bestuur van de NVFS, zag ik dat als een kans. Als hardwerkende fysiotherapeut had ik geen tijd voor alle ledenvergaderingen, van KNGF, RGF, SV, laat staan SPF en alle andere gerelateerde verenigingen. Maar ook ik ben het niet eens met veel dingen die spelen. Een verplicht pensioenfonds. Een kwaliteitsregister van vijf jaar waar we ieder jaar bakken met geld voor betalen. Een RGF structuur waar veel geld naar toe gaat, en die zich eigenlijk opstellen als veredelde na-scholers. En dan wij, hardwerkende praktiserende therapeuten, die moeten reageren op door verzekeraars opgelegde eisen. Waarbij we vaak het gevoel hebben dat ons karretje eerder in de poep gereden wordt door onze belangenbehartiger, dan dat we worden geholpen.

Toch zie ik veel positiefs tussen dit alles door. Een vak in beweging, een vak in verandering. Met de regiocoaches van de NVFS was de laatste bijeenkomst zeer inspirerend. Bevlogenheid. En de kansen om alles te veranderen liggen bij onszelf. Het
KNGF is een vereniging. En wij zijn de leden. Dus in plaats van collectief te mopperen, moeten we collectief in actie komen. Met z’n allen het KNGF de opdracht geven de organisatie te veranderen. Wordt goedkoper, minder log. Wordt duidelijker, transparanter. Ga aan de slag met de collectieve hulpvraag van je leden!?! Ideeën zijn er genoeg, nu de uitvoering nog.

Maar ja, wanneer hebben we daar de tijd voor? Uiteindelijk hebben we een leuk beroep, en zijn we hard aan het werk! En het leuke is dat de mensen op de werkvloer van het KNGF dat ook doen. Ondanks al het gezeur van ons!

Bio:

Jeroen Bijman, vader van drie kinderen, een dochter en twee zoons. Eigenaar van Sport en Therapie in Purmerend en bestuurlid van de NVFS. Als sportfysiotherapeut meestal bezig met de bewegende mens en zelf verslingerd aan sport. Als jongetje vooral actief op het voetbalveld maar tegenwoordig met name hardlopend en fietsend actief. Mijn (hard)lopende gedachten van de sportfysiotherapeut zijn te volgen op http://jeroenbijman.blogspot.com Dit jaar zijn er twee grote (sport) uitdagingen, de Berenloop op Terschelling en de West Coast Challenge (van Hoek van Holland naar Den Helder). Het geeft me voldoende tijd om na te denken over mijn andere passie: sportfysiotherapie!