FysioWeblog

“Goedemiddag, meneer Oldwief, neemt u plaats.” Aldus begroette dr. Karla Jung-Freud haar langlopende patiënt. Meneer Oldwief ging evenwel niet op haar begroeting in, hij knikte ernstig glimlachend: “Mag ik heden dans le banc capitonné Karla?” probeerde deze Onke Oldwief zichzelf naar een overwichtpositie te manoeuvreren.
“Bien sur mon cher patiënt,” schaakte Karla in de tegenzet.

“Mon cher patiënt,” herhaalde Oldwief en glimlachte fijntjes om haar repliek: ze was wakker vandaag. Hij zakte in het koele, krakende leer van de divan-couch en keek de mentor van zijn supraorbitale mysteriën vorsend aan; dan op een soortement eisende toon en met wegdraaiende ogen: “Ik wil naar de fysiotherapeut. U weet wel waarvoor.”

“Ja ja natuurlijk weet ik dat, maarre ehh is dat geen specifiekere vraag voor je huisarts?” tastte Jung-Freud voorzichtig in de schemermist van zijn gedachtegangen.

“Knor, knor. Op de eerste plaats hoeft dat niet meer tegenwoordig en op de tweede plaats denk ik, verwacht ik, dat ik met relaxatietherapie via totale ontspanning een inhibitie bereik van sensorisch, emotionele, cognitieve gewaarwordingen vanuit mijn limbisch systeem zodat een locale ontspanning in het nek-halsgebied de door u benoemde psychische probleemstructuur kan tackelen.”

Jung-Freud viel even stil; ze wilde eruit gooien “waar haal je die kronkels nou weer vandaan”, en dat hij niet gekwalificeerd was tot zulke conclusies, maar slikte nog net haar woorden in; hij wilde altijd wel met haar duelleren, haar betrappen op psychoanalytische contradicties en aansluitend ging hij er los van god vandoor met zijn GTS.
“Je manier van aangeven is eigenlijk niet een vraag om advies Onke, je eist het op nietwaar?”

Onkes gezicht trok een typische grimas; ze verweet hem kinderlijk gedrag. Hij schraapte nadrukkelijk zijn keel en klakte met zijn tong. Karla schudde snel haar hoofd alsof ze hem paragnostiseerde: “Nee, niet dat. Je voelt je verongelijkt en tekortgedaan.”

“Ja juist, godv…ju” voer Onke heftig uit. Dan weer iets beschaafder: “Ik zat net in de wachtkamer gezellig te kletsen met een mevrouw en die moest hiernaast bij die fysio zijn en toen ik haar vertelde over de ziektehistories in mijn familie besefte ik opeens dat ik zowat de enige ben die niet bij een fysio loopt. Zelfs het paard van mijn neef in Australië loopt bij een fysio met een nekhernia.”

“Tja, je begrijpt toch wel dat je niet naar een fysio gaat enkel omdat anderen dat ook doen,” bracht de psychiater kalm te berde. “Maar als die vrij toegankelijk is dan is je statement eigenlijk toch bedoeld als vraag of ik daarachter sta. Eigenlijk vraag je dan tóch om een advies?”
“Grrr. Dat lijkt er inderdaad op,” bond Onke gauw in om Karla tactisch gunstig te stemmen.

“Welnu, ik heb daar geen bezwaar tegen; relaxatietherapie is een erkende specialisatie in de fysiotherapie met goed onderlegde opleiding. Ik kan interdisciplinair met zo’n therapeut jouw status evalueren. Ik besef ook terdege dat het door jou bedoelde specifieke aspect van jouw stoornis jou erg parten speelt en dat je daar vanaf wil. De medicatie en Gestalttherapie helpen nog onvoldoende. Maar die fysio zal dan wel moeten kunnen aantonen dat dit deel van jouw problematiek binnen hun kaders adequaat behandeld kan worden. In elk geval verlang ik dat er een aantoonbaar effect moet zijn ten aanzien van het mentaal leren beheersen van de musculatuur van je hals- en keelmusculatuur, waarbij ik de procesgang wil blijven controleren,” besloot Karla Jung-Freud haar kalm en zacht uitgesproken betoog. Toch leek ze ietwat onzeker omtrent het effect van haar kritische benadering op Onke Oldwief. En dat had ze goed gezien……..Even was Onke stil, vervolgens kwamen er diepe rimpels tussen zijn meanderende wenkbrauwen, zijn neusvleugels verwijden zich tot ze wit werden, zijn gezicht verstrakte en Jung-Freud erkende vertwijfeld dat ze een verkeerd pad was ingeslagen:
“Stom kutwijf, oestromaniak, etterende aleppobuil, truttekutkop, snorbaardtroel, haaiebekwijf, Alien5, vismarktxantippe, overgangsabortus wie denk je dat je voor je hebt?…Jij kapotgerukte wasmand zonder hengsels!!!”

Toen werd het stil en Onke staarde autistisch gesloten als een oester voor zich uit. Alleen zijn schouders bewogen staccato op en neer.

Jung-Freud zuchtte onhoorbaar en slikte het allemaal maar weg. Was zijn psychose als co-morbiditeit al niet meer dan genoeg naast wat er nu weer uitkwam? Waarom had hij nou na al die voorgaande sessies niet gezegd: “Allemaal koffie?” Zoals in die TV spot.

Ze staarde naar haar casus: Gilles de la Tourette Syndroom en zei: ”Zal ík dan maar koffie zetten Onke?”
“Graag,” sipte Onke: “Net als de vorige 17 sessies Karla. En bij die fysio kan ik het best preventief wierookstaafjes afbranden en hem vragen om mijn mond dicht te tapen.