Kent u ze ook, mensen die zodanig opgaan in hun werk dat ze meer lijken te leven om te werken, dan dat ze werken om te leven? Ze hebben het druk, druk, druk, altijd haast en nooit eens ergens tijd voor. Ze komen in vrijwel alle beroepsgroepen voor, en ook onder de fysiotherapeuten zijn ze zeker te vinden.
Ga maar na: er moeten veel patiënten gezien worden om het norminkomen te halen, want de AOV en de hypotheek moeten betaald worden, en straks ook nog de nieuwe ziektekostenverzekering. En dan is er het Centraal Kwaliteitsregister, waar de nodige tijd in moet worden gestoken om het vereiste aantal punten te halen. En, last but not least, is er ook nog de administratie waar zeer veel tijd in gaat zitten. Declaraties die allemaal precies aan de vaak pietluttige regeltjes van de zorgverzekeraars moeten voldoen, omdat ze anders worden afgewezen. De verslaglegging, waarin – volgens de richtlijn – zoveel gegevens vastgelegd moeten worden dat het eigenlijk niet meer tijdens het patiëntencontact bij te houden is.
En dan kan het zomaar gebeuren dat je gemiddelde werkweek enkele tientallen uren meer bedraagt dan de 36 tot 40 uur die momenteel gebruikelijk is. Het gevolg daarvan is dat je aan het genieten van het leven niet of nauwelijks meer toekomt, en dat er geen (of in elk geval veel te weinig) tijd overblijft om leuke dingen te doen voor jezelf, met je partner of met je gezin. Maar wat zou dat eigenlijk? Het doen van leuke dingen kan toch gewoon uitgesteld worden tot “later”? Het werk gaat nu eenmaal voor het meisje, zeggen ze.
Maar wat als dat “later” er ineens niet meer is, of er door de omstandigheden heel anders uit is gaan zien dan dat je je aanvankelijk had voorgesteld? Heb je je wel eens gerealiseerd dat datgene wat je vandaag uitstelt morgen wel eens voorgoed onmogelijk kan zijn? Stel dat je ziek wordt, en te maken krijgt met diverse beperkingen. Stel dat je door je vele werk zo vervreemdt van je partner dat je relatie stukloopt. Of stel dat je partner komt te overlijden.
Dit laatste is mij zeer recent overkomen. Ondanks dat volgens het KWF kanker niet altijd het einde hoeft te betekenen, en je daarna zelfs nog in staat kunt zijn zeven keer de Tour de France te winnen, heeft mijn lieve vrouw na vier en een half jaar keihard knokken de ongelijke strijd op moeten geven. Wat hadden we samen nog veel leuke dingen willen doen, dingen die ooit eens uitgesteld zijn omdat toen het werk ze niet toeliet, en die nu dus niet meer mogelijk zijn.
Mijn kijk op werken en vrije tijd is inmiddels drastisch veranderd. Ik vind het van wezenlijk belang om genoeg vrije tijd over te houden voor mezelf, tijd om nu te leven. De leuke dingen van het leven niet meer uitstellen tot “later”, maar ze nu doen. In de weekeinden dus geen administratie meer doen, maar met de hond een flink stuk het bos in en genieten van de natuur. Een werkweek van 36, hooguit 40 uur, en in deze tijd moet ook de administratie worden gedaan. Geen onnodige tijd meer besteden aan de declaraties, derhalve geen overeenkomsten meer aangaan met de zorgverzekeraars, en in plaats daarvan de rekening via een servicebureau naar de patiënt sturen. In de verslaglegging alleen datgene vastleggen wat nodig is voor een goede voortgang van de patiëntenzorg, en als het even kan binnen het patiëntencontact. Het bijhouden van mijn vak en het werken aan kwaliteitsverbetering blijft natuurlijk gewoon doorgaan, maar dan niet persé via het tijdrovende keurslijf van het Centraal Kwaliteitsregister.
Naast mijn werk voldoende tijd inruimen voor mezelf is voor mij essentieel geworden. Ik wil niet meer leven om te werken. In plaats daarvan ga ik werken om te leven. Ik had dit al veel eerder moeten doen…
15 reacties op “Tijd voor jezelf”
Plaats uw reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.
juli 17th, 2010 at 13:42
Beste Joop,
Tijdens het lezen van dit stukje heb ik koude rillingen gekregen. In eerste instantie dacht ik dat je ons even wilde weghalen uit de sleur van alledaagse zorgen om eens goed te relativeren. Totdat ik las wat jou recentelijk is overkomen. Dan krijgt het relativeren ineens een veel intensere betekenis. Ik schrok ervan. De afgelopen jaren hebben wij regelmatig per mail contact gehad en heb je mij met vanalles en nog wat geholpen. Daarbij kwam je vrouw ook wel eens ter sprake en dat zij “iets” had wist ik dus wel maar dat het zo zou eindigen had ik nooit verwacht. Vele malen heb je mij en vele andere collegae bijgestaan met raad en daad. Met name als het om intramed of “de hand” ging.
Hoe graag zou ik op dit moment iets voor je terug willen doen maar ik sta machteloos.
Ik kan je alleen maar condoleren en alle sterkte en kracht toewensen om dit verlies te verwerken !
Door dit stukje te schrijven heb je daar een begin mee gemaakt.
Joop, heel veel sterkte……..
Thom
juli 17th, 2010 at 13:42
Beste Joop, ook ik heb dezelfde ervaring moeten meemaken, nu 2,5 jaar geleden is mijn vrouw en beste collega overleden. Dat het leven veranderd hoef ik je niet te vertellen. Dat mensen om je heen anders zijn, anders reageren zal je wellicht gaan ervaren.
Probeer een zinvolle besteding buiten je werk om te vinden. MIsscjien wordt het dan, om met de woorden van Youp te spreken “toch leuk”.
Maar gemakkelijk is het niet. Ook van mijn kant veel sterkte en evenens bedankt voor de vele adviezen in het verleden.
Joop van Schie.
juli 17th, 2010 at 13:43
Beste Joop,
Ondanks dat wij binnen onze praktijk (toen maatschap van 3) een vergelijkbare situatie hadden waarin de echtgenoot van mijn maat 2 dagen na de geboorte van hun dochtertje overleed tijdens het ophalen van de geboortekaartjes, merk ik, dat ik mij ook schuldig maak aan overmatig werken binnen ons vak. Ik zou beter moeten weten.
Je hebt groot gelijk ons eens wakker te schudden voor de realiteit. Er bestaat duidelijk meer als alleen werken.
Tegelijkertijd vind ik het knap dat je gelet op je persoonlijke omstandigheden dit nog zo op papier krijgt.
Ik hoop van harte dat je de kracht vind dit verlies te boven te komen, samen met een ieder die je lief is.
Veel sterkte de komende tijd.
Wim ten Brinke
juli 17th, 2010 at 13:43
Beste Joop,
Kort voor mijn vakantie lees ik je bericht. Opnieuw herken ik een eye opener, opnieuw neem ik mij voor het anders te gaan doen. Nu heeft de boodschap een andere dimensie gekregen: een duidelijker gezicht, een duidelijker verhaal. Ik hoop voor mezelf dat het voldoende is voor de broodnodige verandering.
Ik wens jou het allerbeste toe. Bedankt en heel veel sterkte.
Chiel Delver
juli 17th, 2010 at 13:52
Joop, ik vind het heel knap van je dat je dit aan het papier hebt toevertrouwd. Ik weet hoe hard je bezig geweest bent met je vak, met de testgroep van Intramed etc etc. Op fysionet reageerde je wel eens “vreemd” daarbij refererend aan “jouw situatie”. Slechts weinigen wisten wat de reden daarachter was. Het leven loopt niet altijd zoals je wilt. Dat heeft zeker gegolden voor Jolande. Ze heeft, met jou, gevochten maar verloren. Jij zult alleen verder moeten. Ik begrijp dat je in de gemoedstoestand van nu nadenkt over je leven. Dat je wilt veranderen wat je “fout”gedaan hebt. Dat is goed denk ik, want in de sleur van het leven moet je weleens stilstaan en je bezinnen. Je mag werken om te kunnen leven en niet anders om. Vrije tijd en tijd om van het leven te genieten is ontzettend belangrijk. Ik hoop dat je de wijsheid hebt om de komende tijd je draai te vinden en het leven weer op te pakken. Daarbij heb je mijns inziens vrienden nodig die naar je luisteren, die je zonodig helpen. Jij hebt altijd voor je collegae op fysionet klaar gestaan met raad en daad. Nu zijn we ervoor jou. Als je hulp nodig heb hoor ik dat graag. Je hebt mijn telefoonnummer en ik die van jou. Joop het beste, we houden contact.
Ruud Lindenburg
juli 17th, 2010 at 13:53
Beste Joop,
Het leven is hard en vaak niet eerlijk. Ik refereer daarbij aan het gedichtje van Youp van ’t Hek. Ik hoop dat je de draad weer kan oppakken en positief ingesteld het leven tegemoet treedt. Er is een hele mooie spreuk die jouw lijfspreuk moet worden:
carpe diem
Het gaat je goed, all the best,
Jacques Kromer
juli 17th, 2010 at 13:53
Beste Joop,
heel toevallig was je deze week in mijn gedachten. Onze collega Ciska, gespecialiseerd in handrevalidatie, is pas bevallen van een kleine en vertrekt in oktober naar Portugal voor een nieuwe job. Daardoor krijgen wij nu de eenvoudige handproblematiek weer wat meer te zien. Toen ik weer een handprobleem kreeg aangeboden dacht ik aan jou, dat je de laatste tijd niet meer op FysioNet te zien/horen bent en dat dit een groot gemis is voor de collegae. Nu ik op FysioNet jouw tekst lees over het verlies van je vrouw, begrijp ik heel goed dat er meer is dan fysiotherapie en FysioNet. Alhoewel ik je alleen via de mail ken en niet persoonlijk, kreeg ook ik de koude rillingen. Ik wens je heel veel sterkte toe met dit zware verlies.
Wilko Vermuë
juli 17th, 2010 at 13:53
Beste Joop.
Een vinger op de zere plek, ook ik maak weken van 60 uur, kom net terug na 13 uur werk en heb tot 11. uur mijn administratie weggewerkt. Gister gehoord dat mijn excollega ernstig ziek is en nu, na nog even de post gelezen te hebben lees ik je weblog en besef dat je met jouw bericht de vinger bij mij op de zere plek legt. Je bent altijd bezig om anderen te helpen jij stond altijd klaar voor anderen om letterlijk en figuurlijk een helpende hand toe te reiken, misschien ook soms diep in de nacht als het je eigenlijk niet uitkomt. Zelfs in deze voor jou vreselijke tijd laat je anderen zien dat we eigenlijk een beetje vakidioot worden/zijn die de waarde van het leven niet altijd goed genoeg inschatten. Ik wou dat ik je een helpende hand kon toesteken maar kan je alleen maar veel sterkte toewensen. Je stukje raakt me en zet me aan het denken maar mijn eerste gedachten gaan naar jou. Ik hoop dat er veel mensen om je heen zijn die je steunen en hoop je in de toekomst nog eens persoonlijk te ontmoeten.
vriendelijke groet
Cees
juli 17th, 2010 at 13:56
Beste Joop,
Een tijdje geleden heb ik je nogal op de huid gezeten in een discussie op fysonet, wat voor jou mede aanleiding is geweest om jouw bijdragen aan dat medium te staken. Ik vond jouw reacties op dat moment nogal overtrokken en dat heb ik ook naar jou kenbaar gemaakt. Je gaf toen wel aan dat je op dat moment wel andere zaken aan je hoofd had. Ik heb toen niet kunnen bevroeden dat dit betrekking had op de situatie in jouw persoonlijke levenssfeer, in casu de ziekte van jouw vrouw. Ik kan nu beter jouw reacties inschatten en begrijpen, na hetgeen ik uit jouw weblog heb vernomen. Gedane zaken nemen geen keer, maar het spijt me, als mijn reacties naar jou toe er toe bijgedragen hebben olie op het vuur van deze ellendige periode te gooien. Dat is zeker nooit mijn bedoeling geweest en had ik geweten van jouw omstandigheden, had ik zeker zorgvuldiger te werk gegaan. De situatie die je beschrijft en de waarschuwing die daaruit spreekt, trek ik mij aan want die herken ik maar al te goed! Ik wens je welgemeend veel sterkte in de komende tijd en hoop dat je daarna je leven weer op een positieve manier een vervolg kunt geven. Als ik daar op een of andere manier een bijdrage aan zou kunnen leveren, kun je op me rekenen.
rob looman
juli 17th, 2010 at 13:57
Beste Joop,
Terug van regelmatig weggeweest lees ik je ontzettend goede bericht op dit weblog en ook de je toegenegen reacties tot nu toe.
Ik merk dat je probeert het leven weer op te pakken, valt het je zwaar?
Moedig om zo van je te laten horen en tegelijkertijd vat ik het voorzichtig op als een soort van come-back, hetgeen ik van harte zou wensen.
Jammer dat ik Jolande zelf net niet meer heb ontmoet, maar je verhalen over haar spreken voor mij boekdelen.
Ik wens je heel veel goeds voor de nabije toekomst en ik ben het roerend met je eens, nu ook ervaring wijzer, dat we moeten werken om te leven, veel succes daarmee.
Peter Bär
juli 17th, 2010 at 13:57
Beste Joop, Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd! Een enorm knap stuk schreef je hier, laten we er allemaal van doordrongen zijn dat er meer is dan fysiotherapie en zijn problemen. We raken maar al te snel gewoon aan 60 urige werkweken en een overstelpende massa administratie. Vaak is er helaas eerst een ernstige aanleiding in een familie of vriendenkring nodig alvorens men kijkt naar de zaken die ook erg relevant zijn.
Groet,
Michiel Trouw
juli 17th, 2010 at 13:57
Beste Joop
We kennen elkaar al jaren persoonlijk als tester van software, als lid van de programma-ontwikkelingscie en van de KNGF-commissie WSK. Ook ken ik je van al je antwoorden op FysioNet over hard- en software. We hebben samen gereisd naasr Waddinxveen. Ik ken je voorkeur voor treinreizen en vakanties, ook samen met je vrouw. De laatste jaren persoonlijk uit het oog verloren omdat onze keus voor software verschillend was. Toch hebben we veel gemeen. Ook wat de trieste zaken aangaan. Onlangs is onze stagiare na haar stageperiode, waarbij ze afstudeerde met echografie en peesletsel als onderwerp, een dag na haar presentatie overleden. Ze was op weg naar onze praktijk om mij te bedanken voor mijn hulp bij het afstuderen.
Door jouw openheid binnen dit medium moest ik vernemen dat Jolande de ongelijke strijd heeft moeten verliezen, mijn welgemeende condoleances.
Ik hoop dat je dit grote verlies een plaats in je leven zult kunnen geven en de draad weer kunt oppakken.
Hoewel onpersoonlijk via deze weg leef ik met je mee.
Heel veel sterkte Joop.
Paul
juli 17th, 2010 at 13:58
Ik heb een persoonlijke reactie gestuurd naar Joop.
Maar ik krijg rillingen van alle persoonlijke reacties mn van iedereen die zo actief bezig is geweest op fysionet en voor de fysioth nb mede dankzij Joop. Fysiotherapie is echt een hartelijk vak, waarvan misbruik is gemaakt, maar dit gaat over essenties.
Joop veel sterkte en je hebt gelijk!
Frans Ooms
juli 17th, 2010 at 13:58
Ik miste je al op het laatste handsymposium.
Ik wens je veel sterkte bij het verwerken van het verlies van je vrouw.
Met hartelijke groet,
Jos van Zuylen
juli 17th, 2010 at 13:59
Beste Joop,
Als nieuwkomer op fysioforum kom ik terecht op jouw weblog. Een reactie kan niet uitblijven. Mooie dingen worden hier gezegd en hopelijk steunen al deze hartekreten jou in het dragen van je verlies. Ik hoop dat jij en Jolande een mooi leven hebben gehad samen en ik wens jou en je familie heel veel sterkte en kracht toe nu zij er niet meer is.
Ik zei het al, ik ben een nieuwkomer hier, 27 jaar en moeder van een kleine meid van 2. Ik werk parttime in een kleine praktijk en ervaar dat ook echt als een luxe. Ik was net 23 toen mijn vader overleed en leerde deze lessen dus vroeg. Genieten doe je nu en niet later, want wie weet hoe lang later nog duurt?
Het beste Joop, hopelijk vindt je de kracht die je nodig hebt om dit verlies een plekje te geven.
Tanya Cox-Egberts