FysioWeblog

Met een onvoorwaardelijke zucht ploft mevrouw Kletsma in de blauwe Ikea-stoel, meteen daaropvolgend haar horloge polsend om te klokken; zíj is in elk geval op tijd. Ietwat bevooroordeeld calculeert ze alvast in dat haar uitverkoren fysiotherapeut dat nog maar waar moet maken. Ontegenzeggelijk is haar rijke ervaringswereld in de zorg vergeven van de tijdsoverschrijdingen. Van tandarts tot huisarts, van shrink tot specialist, zelfs de apotheek permitteert zich 10 minuten bereidingstijd voor een recept. Allemaal last van het uitgezakte horlogesyndroom van Dali.

Na deze vaststelling gaat ze zich orienteren op haar directe omgeving en dat betreft niet zozeer de inrichting van de wachtkamer alswel een kalm lezende lotgenoot in het lichamelijke ongemak. Toch wel een mooie wachtkamer voor een multidisciplinair medisch centrum, knikt ze goedkeurend. Enigszins áfkeurend constateert mevrouw Kletsma dat het een jongeman van beneden de dertig blijkt te zijn. Daar heb ik niks aan, concludeert ze. Zo iemand heeft nog geen rijke ervaringswereld op pathologisch gebied. Van de andere kant, aldus bedenkt ze, heb ik dan wel het vrije woord.. Hi, hi, ginnegapt ze om haar eigen woordkunst. Nee. Toch maar niet, de jeugdmentaliteit van heden is toch meteen grof jegens ouderen….rimpelzakaardappelen….of zoiets had ze ergens gelezen.

Waar hebt ú last van? Mevrouw Kletsma schrikt; het floepte er zomaar pardoes uit. De jongeman slaat het tijdschrift dicht en nu ziet ze de cover: Cosmopolitan. Oh god ook dat nog.. In een verder lege wachtkamer alléén met een seksmaniak.
“Ik heb gelukkig nergens last van mevrouw, ik kom voor iets anders,” glimlacht de jongeman.
Mevrouw Kletsma slaagt erin om meelevend te knikken. Een seksmaniak en ook nog uit op iets anders, sneert het in haar hoofd. Maar goed, het ijs is gebroken , bedenkt mevrouw Kletsma.
“U hebt geen idee waarmee ik allemaal behept ben”, start mevrouw Kletsma haar lijdenslitanie.
“Ik heb een krakende schouder die hetzelfde geluid maakt als die Magnum reclame. Ik heb een galblaas vol met stenen, zodat ik me voel als de wolf in Roodkapje. Ik….”
‘Nou, mevrouw,” onderbreekt de jonge man, “Dat is nog niks vergeleken met mijn vader, die heeft zware diabetes en krijgt Viagra als een soort benzinepil voor zijn sputterende sexuele motor. En mijn moeder krijgt haar borsten gelift omdat die volgens haar chirurg lijken op kameelbulten na een wekenlange woestijnrit. De plastisch chirurg vergeleek ze zelfs met stalactieten in een donkere, klamme grot. Mijn opa heeft zwaar emphyseem en vergelijkt zijn ademhaling met een storm die wild vanuit zee het land opkomt en dan eindigt als een briesje. De schoonzus van mijn oudste broer heeft vaatvernauwing in d’r benen en ziet geen ételalages meer nu ze bij haar therapeut op de loopband oefent. Mijn oma d’r linkerbil hangt lager dan de rechter en zij noemt zichzelf opeens hangbiloudere.”
“Jeetje,” hijgt mevrouw Kletsma. “Wat naar allemaal.”
“Mijn oom heeft een aorta-aneurysma overleefd en begrijpt nu opeens waarom hij constant aan de hik was: hij fietste op een binnenband met een blaar. Mijn neef is weggelopen bij een Marsmantherapeut, omdat hij niet in Marsmannetjes gelooft. Mijn zus is kapster en heeft een stijve nek welke haar lollige therapeut gekscherend een Hairspraynek noemt.”
“Oh jeetje,” hyperventileert mevrouw Kletsma. “Ik word niet goed!”
“Nou u het zegt mevrouw, het paard van mijn neef in Australie heeft een nekhernia opgelopen toen de stalknecht de staldeur dichtsmeet terwijl het arme dier net het hoofd naar buiten stak. De nicht van mijn vader heeft een mislukte kunstheup en nou loopt ze met haar zogenaamde Trendelenburg alsof ze homolateraal op een slap koord danst; tenminste zo vergeleek haar therapeut dat als een metafoor. Ze is trouwens daarnaast ook nog lesbisch. Mijn schoonmoeder heeft een ischiaszenuw die aanvoelt of er iemand op een tuinslang is gaan staan; er komt aan uiteinde niks meer uit. Het enige verschil en voordeel is dat ze geen natte voeten krijgt.”
“Oh jeetje allemachtig,” zwijmelt mevrouw Kletsma. “Ik voel mezelf nu al een stukje pijnvrij.”
“Ja ja mevrouw. En ikzelf loop bij de tandarts om 2 bruggen te laten plaatsen en die gaat mij morgen kwijlend vragen om aanvullend een derde gapend gat te vullen met een gouden brug. Maar hij heeft mij nu al kaalgeplukt en weet u wat ik hem daarop zal antwoorden?”
“Nee, wattedan….?” hikt mevrouw Kletsma ontdaan.
“Da’s één brug te ver doktertje!!! Hahaaa! Jawel wis en waarachtig.”
“Oh jeetje jemig, wat hebt u een zware last te dragen jongeman,” snikt mevrouw Kletsma met aangepaste vibrato in haar stem.

Er verschijnt een assistente om de hoek van de wachtkamer zich richtend tot de jongeman:
“Meneer Oldwief, mevrouw Jung-Freud kan u nu ontvangen……………….”