FysioWeblog

Of ze soms door een hond is aangevallen? Of ze een auto-ongeluk heeft gehad? Altijd moet Irene (36) erop bedacht zijn dat iemand iets zegt over haar gehavende gezicht. Tot zo ongeveer het jaar 2000 was haar gelaat mooi en gaaf, op een paar kleine putjes na, het gevolg van het uitdrukken van meeëters door een schoonheidsspecialist.

Irene vond het ontsierend en ging ermee naar een privékliniek in Doetinchem. Ze kende de eigenaar, een zakenrelatie van haar man. Ze wist dat hij fysiotherapeut was en geen arts. Maar ze vertrouwde op zijn bekwaamheid en advies toen hij voorstelde een blijvende rimpelvuller van het merk Dermalive in te spuiten.

Deze stof, sinds 1998 op de markt, heeft intussen bij diverse vrouwen in Europa voor complicaties gezorgd, vooral als het was toegediend door onervaren behandelaars. Maar bij haar eerste bezoek aan de kliniek las Irene een wervende folder die de behandelaar meegaf. Zo huidvriendelijk, Dermalive. Zelfs een allergietest was overbodig.

In een paar weken tijd ging ze vier keer naar Doetinchem om zich in te laten spuiten. Ruimhartig. „Het zou haar hele gezicht mooier en voller maken, werd haar gezegd”, aldus haar man, die hoofdzakelijk het woord voert.

Pas veel later, toen de relatie met de behandelaar flink was bekoeld, vonden ze een bijsluiter. Daarin lazen ze dat behandelaars na iedere injectie met de rimpelvuller het effect drie maanden moeten afwachten.

Ook mocht het product slechts worden toegediend ‘door artsen die zeer deskundig zijn in het aanbrengen van vullers’.

Maar toen was het leed bij Irene al geschied. Ze kreeg een groot aantal granulomen, bulten, in haar gezicht. Ze verschenen over haar hele voorhoofd, rond haar mond en in haar wangen. De fysiotherapeut bestreed het euvel door een ontstekingsremmer in te spuiten, een handeling die alleen aan artsen is voorbehouden. De infectiehaarden bleven, zelfs zo hardnekkig, dat in Irene’s wang necrose ontstond; weefsel rotte weg. „Er viel een gat in mijn wang”, zegt ze.

Irenes verhaal lijkt sterk op dat van de vijftigjarige Sylvia Veerman uit Doetinchem, die onlangs aangifte deed van mishandeling door de eigenaar van de Doetinchemse Kliniek. Beide vrouwen hebben tig hersteloperaties in ziekenhuizen ondergaan. Een 55-jarige vrouw uit Angerlo staat dat dit najaar te wachten. Zij liet zich in 2001 in de Doetinchemse kliniek met de rimpelvuller behandelen. Een ‘snoer aan onderhuidse bulten’ was het gevolg én een gezwel op haar voorhoofd ‘dat bij kou blauw kleurt’.

De drie vrouwen hebben een letselschadespecialist ingeschakeld om in een civielrechtelijke procedure een schadevergoeding te eisen. Maar ze hebben allen in de kliniek een formulier ondertekend waarmee ze de risico’s en complicaties aanvaardden. De vrouw uit Angerlo: „Het was een risico van één op zoveel. Ik dacht: dat gebeurt mij niet.” Bij Irene is de rimpelvuller door een patholoog-anatoom tot in het spierweefsel teruggevonden, waar het volgens de verklaring van een plastisch chirurg niet hoort.

De behandelaar vindt dat hij integer is geweest en ‘met een paar incidenten onder het vergrootglas ligt’.

De gerezen problemen wijt hij aan het spul Dermalive, niet aan zijn behandeling. Dat hij te diep, te veel of te kort achter elkaar rimpelvuller zou hebben geïnjecteerd, ‘moet nog maar worden bewezen’. Hij vindt dat hij zich voldoende had bekwaamd in de vullers.

„Zo moeilijk is het niet. Je moet kennis hebben van de huid, dat is eenvoudig. En je moet het product kennen. Daar heb je echt geen weken voor nodig.” Leo van Rozelaar, arts en woordvoerder van de Nederlandse Vereniging van Cosmetische Geneeskunde: „ Alleen door of onder toezicht van een arts mogen deze vullers worden geïnjecteerd. Anders wordt de wet overtreden.” De overeenkomst waarmee de vrouwen de risico’s hebben aanvaard, noemt hij ‘geen vrijwaring voor onjuist handelen’.

De naam Irene is gefingeerd.

Bron: Gelderlander
Door Ronald Spaak