Mevrouw van Kralingen komt bij de huisarts:
“Dokter, ik heb hier zo’n pijn”en ze wijst met haar vinger naar de knobbel aan de buitenkant van haar dijbeen. Als ik daar druk dan voel ik dat een uur later nog”. Oh, mevrouw u hebt een slijmbeurs ontsteking. Ik geef u een pilletje en over een tijdje gaat het vanzelf over. Als dat niet helpt dan kan ik u ook een injectie in de slijmbeurs geven.”
Patiënte gelooft de huisarts natuurlijk en neemt braaf het pilletje gedurende een paar weken, maar de pijn gaat helaas niet weg. Dus gaat ze terug naar de huisarts en krijgt ze een injectie op de plaats waar het pijn doet. Gelukkig helpt deze injectie heel goed en drie weken heeft ze geen pijn meer, maar na een korte vakantie in Schotland waar ze veel heuvels heeft moeten lopen komt de pijn in alle hevigheid opzetten en kan ze haast niet meer normaal lopen.
Dus: terug naar de dokter die al klaar staat met de injectie naald. Jammer genoeg werkt deze injectie niet langer dan 4 dagen. Daarna gaat patiënte steeds slechter lopen, krijgt ze ’s nachts pijn en gaat de pijn ook uitstralen naar de knie.
De huisarts blijft bij zijn diagnose: “Een slijmbeurs ontsteking is nu eenmaal een hardnekkige aandoening bij u en hij blijft hameren op meer injecties.
Via via komt patiënte bij mij op de praktijk met de vraag of ik kan kijken naar haar slijmbeursontsteking met mijn echo apparaat.
Helaas kan ik op de plaats waar patiënte de meeste pijn heeft geen slijmbeurs vinden.
Mevrouw van Kralingen gaat op hoge poten naar haar huisarts en vertelt hem: “met de echo kon Ruud helemaal geen slijmbeurs vinden!”
“ach, mevrouw daaruit blijkt dat je een slijmbeurs niet kunt zien met zo’n echo apparaat.
32 reacties op “Een slijmbeurs ontsteking bestaat niet”
Plaats uw reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.
juli 17th, 2010 at 22:34
en en en….?
juli 17th, 2010 at 22:35
en ???????????
juli 17th, 2010 at 22:35
nou? tell me…..
juli 17th, 2010 at 22:35
tell me? Ik had wat meer diepgang verwacht van de reacties.
Wat vinden jullie van de diagnose van de huisarts? Ik druk hier dus dat is de diagnose!
Is een slijmbeurs ontsteking een bekende diagnose?
Kun je met een echo zo’n slijmbeurs wel of niet zien?
Kan een huisarts zou maar op het blote oog de naald goed in de slijmbeurs krijgen?
Wat zou je hier verder mee kunnen als fysiotherapeut?
juli 17th, 2010 at 22:36
Het is altijd maar weer de vraag welke diagnose het dichtst bij de werkelijkheid komt. Daarmee bestaat er geen antwoord op de vraag wie gelijk heeft. Het gaat er in weze om dat de patient zich geholpen voelt met de classificering en daarnaast is het vooral niet de bedoeling dat wij in ons vak de boodschap naar buiten brengen dat wij het beter weten. Altijd dezelfde taal spreken als de huisarts en aangeven dat wij net een stapje verder kunnen zoeken en alles misschien even anders benoemen. Samen de patient helpen, daar gaat het om.
juli 17th, 2010 at 22:36
Menno, ik reageer even op jouw stukje:
Het gaat er in weze om dat de patient zich geholpen voelt met de classificering en daarnaast is het vooral niet de bedoeling dat wij in ons vak de boodschap naar buiten brengen dat wij het beter weten.
Ik denk dat het erom gaat dat patient zo goed mogelijk gediagnosticeerd wordt en zo goed mogelijk behandeld wordt.
De huisarts stelde een diagnose enkel en alleen op pijn lokalisatie en had daarvoor slechts één behandeling: een injectie.
Ik ben het daar niet mee eens en gelukkig ook de orthopeed die haar nadien onderzocht niet.
Weet je waarom ik de slijmbeurs niet vond bij mijn echo onderzoek?
juli 17th, 2010 at 22:37
Ik denk dat er een maligniteit te bespeuren viel gezien jou teneur. Terwijl ik eerder dacht aan aan coxartrose.
Toch geef ik je de raad om je toon en stijl wat te temperen. Het verhaal komt wat betweterig over. Je kan zo’n casus ook op een andere manier presenteren. Al eerder gezegd het gaat erom dat we samen die patient helpen. De huisarts zal de volgende keer vast wel jou hulp inroepen. We zijn benieuwd.
juli 17th, 2010 at 22:37
Carl,
jammer dat mijn casus betweterig over komt. Ik begrijp niet waarom dat is.
Het is in ieder geval niet zo opgezet. Sorry. Het blijkt lastig een blog te maken die bij iedereen goed valt.
Waarom een maligniteit? Dat zie ik niet zo snel met echografie.
Je eerste gedachtengang was een juiste: patiente liep waggelend, had nachtelijke pijn in de trochanter regio met uitstraling naar de knie.
Ik heb de laatste tijden veel patienten gezien waarbij de diagnose: slijmbeurs ontsteking gesteld werd. In mijn ogen is dit geen diagnose omdat een slijmbeurs onsteking niet voorkomt. Er komen steeds meer artikelen waarbij overvullling van de slijmbeurs gecombineerd wordt met een ruptuur van één van de pezen de glutei.
Als er een slijmbeurs aanwezig is dan is deze zeer goed vindbaar bij een patient.
Maar: ik hoop dat de diagnose slijmbeursontsteking van de aardbodem verdwijnt als zijnde een niet voorkomende en verkeerde diagnose waarmee patienten vaak op het verkeerde pad gebracht worden en niet goed behandeld worden.
Niet overal waar het pijn doet als je drukt zit een slijmbeurs onder.
juli 17th, 2010 at 22:37
Beste Ruud,
Uit de reacties zal je wel begrepen hebben dat je niet de juiste toon hebt getroffen om datgene wat je te berde wilde brengen ook daadwerkelijk hebt bereikt. In je antwoorden op de reacties komt dat wat beter naar voren, al blijven de criticasters ook gelijk hebben als ze zeggen dat de benaming van de klacht niet belangrijk is maar wel het vaststellen van de symptomen en vooral de behandeling daarvan. Dus de volgende keer maar beter niet alleen cynisch op een situatie ingaan maar direct jouw persoonlijke zienswijze geven en liefst ook een oplossing voor het probleem. Daar hebben we allemaal wat aan en voorkomt de soort discussies die je opgeroepen hebt en de nu terechte opmerkingen als “???”,”en” of “tell me”.
juli 17th, 2010 at 22:38
Frans, dank voor je reacties. Jammer dat sommige schrijvers vinden dat ik een verkeerde toon heb aangeslagen. Het zij zo. Ik zie alleen niet dat ik cynisch ben geweest. Jammer alleen dat er alleen gereageerd wordt op de manier van presenteren van de klachten en niet op de inhoud zelf. Gelukkig heb ik ook positiever reacties gekregen via een andere weg. Ik zal eens nadenken over een volgend blog en kijken of dat anders kan brengen.
juli 17th, 2010 at 22:39
Beste Ruud,
Hier is onder andere een wijze van diagnostiek van een huisarts aan de orde.
Wie wat langer als fysiotherapeut in de praktijk werkt en ook af en toe op de televisie programma’s ziet als bij voorbeeld ‘De dokerspost’, herkent deze simpele manier van diagnostiek via alleen palpatie. Aangezien veel klachten van het houdings- en bewegingsapparaat vanzelf verdwijnen komt de huisarts hier vaak mee weg.
In die zin is kun je het doelmatig noemen. Het is een nadeel dat er hierdoor allerlei foute verklaringen ontstaan die ook nog eens in brede kring gaan rondzingen.
Als de klacht echter niet overgaat gaan problemen ontstaan en jouw casus lijkt daarvan een voorbeeld.
Het is dan lastig om als fysiotherapeut de juiste toon te vinden om, niet alleen gelijk te hebben, maar dat ook te krijgen.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
juli 17th, 2010 at 22:39
Hallo Ruud,
Jammer dat niemand inhoudelijke interesse heeft in deze casus en daarmee de toegevoegde waarde van echografie….
Ik kan mij de wat “sarcastische” toon best wel voorstellen gezien het beleid van de huisarts. Er wordt wel heel makkelijk gezegd (patroonherkenning??) dat er een slijmbeursontsteking is.
Ik ben nu wel benieuwd wat de verdere uitkomst is van deze casus? Wat mankeerde deze vrouw nou precies en bleef de huisarts bij zijn standpunt dat echo dit soort pathologie niet in beeld kan brengen?
juli 17th, 2010 at 22:39
Beste Matt,
uiteindelijk is patiente toch bij een orthopeed terecht gekomen die een fors degeneratieve heupgewricht vond en besloot om er een totale heup in te zetten.
De klachten zijn daarmee overgegaan en patiente loopt weer tevreden en zonder pijn rond.
Ik ben de discussie met de huisarts verder niet aangegaan.
juli 17th, 2010 at 22:39
Beste Ruud,
Het is knap lastig om de bron te bepalen van pijn in de regio trochanterica omdat er veel weefselstructuren in de lumbosacrale en bekkenregio zijn, die daar referentiepijn kunnen geven.
De relatie tussen vormafwijkingen bij -in dit geval- een coxartrose en pijnklachten is wisselend. Het verloop in deze casus is daarmee niet op voorhand een onomstotelijk bewijs.
Taalkundig is voor elke leek de genoemde regio ‘de heup’.
Iedere fysiotherapeut kent echter liespijn als uiterst verdacht voor heuppathologie (meestal artrose).
Hoe moet je vanuit de neuroanantomie pijn in de trochantere regio verklaren vanuit een onderliggende coxartrose terwijl er gelijktijdig geen liespijn is?
Vorig jaar was de coxartrose in onze IOF het gespreksonderwerp en daar kwamen we wat dit betreft niet tot een eensluidende verklaring.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
juli 17th, 2010 at 22:40
Peter,
ik ben dit met je eens, maar bij deze patiente had de huisarts geen functie onderzoek gedaan en als hij dat gedaan had zoals ik wel gedaan heb, was hij er achter gekomen dat de pijn in de trochanter regio opgewekt kon worden door passief de eindstanden in het heupgewricht op te zoeken. Bij dat functie onderzoek werd ook liespijn opgewekt maar die was minder duidelijk dan de trochantere pijn. Als je het looppatroon van patiente bekeek dan zag je ook duidelijk een heupontwijkend patroon.
juli 17th, 2010 at 22:40
Beste Ruud en andere meelezers,
Het wordt al wat duidelijker.
Hoe moet je bij een coxartrose neuro/anatomisch/fysiologisch pijn in de trochantere regio verklaren en waarom is veel vaker liespijn?
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
juli 17th, 2010 at 22:40
Peter,
ik zou de pijn wellicht neurolgisch kunnen verklaren, maar ik kan er ook op een andere manier naar kijken. De meeste cox-artrosis patienten krijgen c.q. ontwikkelen een ander looppatroon waarbij de heupabductoren verzwakt raken (of omgekeerd?!) Wellicht komt de pijn in de trochanter regio op het conto van de gluteaal pezen.
juli 17th, 2010 at 22:41
Beste Ruud,
Deze discussie laat ik te veel afdrijven van je weblogonderwerp.
Onder ‘Forumberichten’ heb ik een voortgaande vraag hierover gesteld.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
juli 17th, 2010 at 22:41
een slijmbeursontsteking bestaat niet?????
dan ben ik wel erg benieuwd wat mijn orthopeed vorig jaar bij mij verwijderd heeft.
naar mijn weten mijn slijmbeurs die chronisch ontstoken was.
verder de bovenliggende peesplaat gekliefd.
dus laat eens weten wat dit dan geweest kan zijn……….ben erg benieuwd.
juli 17th, 2010 at 22:41
Drukpijn in de regio waar de in deze casus bedoelde slijmbeurs gelegen is, is heel lang gehouden voor een ontstoken slijmbeurs aldaar.
Er is inmiddels voldoende aangetoond dat dit slechts in een klein deel der gevallen waar is.
Als dit dus al aan de orde is, zou je dit minimaal met een echo moeten kunnen zien.
Al met al is het ontzettend lastig om pijn in die regio te duiden naar de bron van waaruit het ontstaat en dan vervolgens ook nog waarom dit is ontstaan.
In veel gevallen zijn nabij gelegen afwijkiingen belangrijker om te behandelen dan de aantoonbare secundair aangedane slijmbeurs.
Jouw situatie ken ik uiteraard niet, maar soms komt het voor dat de betreffende patient wat anders hoort dan dat wat in zijn of haar operatieverslag staat.
Met vriendelijke groeten,
Peter van der Salm.
juli 17th, 2010 at 22:42
bursectomie………………………………..lijkt me duidelijk.
na de operatie heb ik aan mijn orthopeed gevraagd of de slijmberus idd ontstoken was, ja flink dus.
het ontstaan kan deels ontstaan door verkeerde houding/looppatroon, dus langdurige verkeerde belasting.
uiteraard is er altijd ook de optie van artrose die soortgelijke klachten kan geven. toch is bij een slijmbeursonsteking de pijn behoorlijk anders dan van artrose.
kan het weten aangezien ik dat in mijn knie heb.
ervaring qua pijn dus voldoende aanwezig.
juli 17th, 2010 at 22:42
Blijft de vraag wat er in jouw operatierapport staat, maar genoeg daarover.
Heb je vooraf een echo gehad?
Je veronderstelt dat de pijn bij heupartrose gelijk is aan die van knieartrose.
Als dat zo zou zijn, hoe ‘behoorlijk anders’ is die pijn?
Indien dat een betrouwbaar item zou zijn, kan het medici en fysiotherapeuten helpen in hun differentiaaldiagnostiek bij pijnklachten in de heupregio.
Met vriendelijke groeten,
Peter van der Salm.
juli 17th, 2010 at 22:42
hoe kan ik dat veschil in pijngevoel uitleggen?????
ik vind dat op deze wijze best wel moeilijk.
en om hier een heel verhaal neer te typen lijkt me ook niet de bedoeling.
mss een keer via mail, of je zou in mijn regio moeten wonen.
laat maar eens horen hoe geintereseerd je bent hierin.
juli 17th, 2010 at 22:43
Beste Jeannette,
Dit is wat mij betreft vanuit jouw casus voldoende besproken.
Met vriendelijke groeten,
Peter van der Salm.
juli 17th, 2010 at 22:43
Precies zo’n soort casus gehad: Patiënt middelbare leeftijd met pijn aan de trochantor bij lopen. 30 min lopen niet mogelijk. Uitstraling naar de lies en later over het dijbeen naar de knie. Huisarts 2x injectie. 2e keer hielp niet meer. Diclofenac ook niet, verwijzing orthopeed, Röntgenfoto heup negatief. MRI lumbaal, HNP L2-3, pijnbehandeling (RF) radix L3 op de pijnpoli. Pijn in het bovenbeen niet meer voelbaar, maar nog steeds hetzelfde probleem bij lopen. Toen door anesthesist verwezen naar mij, vanwege mijn McKenzie kennis. Hij had deze klachten toen 3 jaar! Proefbehandeling LWK voor HNP 2 dagen zelf oefenen. Lichte rugpijn weg en beter ROM maar oorsprongsklachten bleven. Pijntesten SI-gewricht: 5 uit 5 negatief. Functieonderzoek heup: positief. (flexie endo add pijnlijk en eindstandig beperkt en duidelijke dysbalance: hypertone verkorte adductoren en heupflectoren, verzwakte abductoren) Dus (toch) een heupprobleem bij negatieve foto. Een echo van de trochantor was net als bij de casus hierboven dus overbodig en zonde van de tijd en het geld. Een goed provocerend functieonderzoek zegt mij altijd meer als een foto of een echo. Het levert meer aanwijzingen op wat de juiste behandeling kan zijn. Behandeling: dagelijkse consequente zelfbehandeling (oefentherapie) heup tegen de musculaire dysbalance: drastische verbetering. Ontslag: 75% beter, na in totaal 6 afspraken in 8 weken. ( a 27 euro wat zijn wij goedkoop!) Hij had op vakantie verschillende steden bezichtigd en wilde in de winter weer gaan tennissen en de rest zelf wel oefenen. Eindverslag naar huisarts, orthopeed en anesthesist (1A4tje) over wat ik vond en welke therapie ik gedaan heb en het eindresultaat zonder te schrijven, dat zij fout zaten. Wie weet of de HNP ook pijn veroorzaakte?? Laat de heren zelf maar conclusies trekken. (hopenlijk dat je de patiënt voor een goede goedkope en weinig invasieve diagnose beter eerst naar mij kunt sturen!) Ook als mijn conclusie na uiterlijk 4 tot 5x zoeken is dat ze geen baat hebben bij fysiotherapie en ik ze juist naar een pijnspecialist of orthopeed of neurochirurg stuur, met een goede indicatie is dit waardevol. Kort daarop kreeg ik de 1e patiënt van de orthopeed verwezen. Dat vind ik nou leuk!
met groet,
Koen.
juli 17th, 2010 at 22:43
Beste Koen,
Vooropgesteld, voor de patiënt geldt: ‘wie geneest heeft gelijk’.
Zou je enige helderheid hier kunnen verschaffen door via de klassen van het RPS-formulier het probleem van jouw patiënt weer te geven en waar daarna jouw klinisch redeneren is geweest?
Bovenaan het RPS-formulier staat het vak: ‘ziekte of aandoening’.
Wat is ‘musculaire dysbalance’?
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
juli 17th, 2010 at 22:44
Ik word altijd zo moe van dat competitieve onder onze beroepsgroep. Gelijk een oordeel klaar. Dat merk je ook op congressen, bij- en nascholing. We gunnen elkaar het licht in de ogen niet, terwijl we juist zo veel van elkaar kunnen leren. Ik heb zelden een beroepsgroep meegemaakt die zo uit de hoogte tegen elkaar doet als wij fysiotherapeuten. Erg jammer!
juli 17th, 2010 at 22:44
Danielle, ik ben het helemaal met je eens.
Dit wordt naar mijn mening gekweekt op de opleiding. Daar worden studenten door de leraren gedwongen om na het onderzoek een perfecte diagnose te formuleren. Knalhard en geen uitzondering mogelijk. In de praktijk werkt dit vaker niet en zul je eerst met een hypothese moeten komen die in de vervolg behandelingen bewezen/bevestigd/ontkend moet worden. Ook hierna moet een therapeut blijven twijfelen aan de hypothese zolang de 100% klachtenvrij score / hulpvraag niet behaald wordt.
Er wordt veel te veel vertrouwd op de sensitiviteit en specificiteit van klinische testen die vaak al achterhaald zijn. In die zin is het lovenswaardig dat er therapeuten zijn die proberen met beeldvormende technieken zoals de echo hun hypothese te vervolledigen. De som van testen kan je verder helpen. Probeer ook eens wat verder te kijken dan alleen je eigen discipline of specialiteit. Pak de telefoon of mail en communiceer met andere hulpverleners/huisarts. Desnoods in de behandeltijd van de patient. Deze zal dit alleen waarderen.
Met collegiale groeten, Bjorn Cals
juli 17th, 2010 at 22:44
Beste Bjorn,
ik denk dat je verwijt aan de opleidingen onterecht is. Laat ik het nuanceren; dit geldt in ieder geval niet voor de opleiding Fysiotherapie in Rotterdam. Daar staat juist het klinisch redeneren centraal! In het diagnostisch proces ontrafelt de student het gezondheidsprofiel op zoek naar een patroon. De eerste stap hierin is de anamnese. Wanneer er een patroon herkent wordt, is het vervolg logisch; kijk dmv lichamelijk onderzoek (stap 2 in het diagnostisch proces) of je middels werkwijze 1 of werkwijze 2 dit patroon kunt aanscherpen danwel kunt aantonen. Werkwijze 1 is hierin veruit de meest belopen route; er zijn niet veel valide testen (=ww2) die een patroon met voldoende stelligheid aantonen.
Over het gebruik van de echo als diagnostisch middel heb ik persoonlijk mijn twijfels, en wel om de volgende reden; pijn als symptoom is zelden pijn met een duidelijk aanwijsbare oorzaak. Alleen op het moment van beschadigen is het voelen van pijn in verband te brengen met het proces van beschadigen (type Ib-vezels). Kenmerkende verhalen in de fysiotherapie zijn die van de pijnsyndromen; de pijn is niet aan een ziekte of aandoening te relateren, maar wordt gekleurd door allerlei context- en persoonsafhankelijke factoren. Stress speelt dan vaak een rol. Het model van de ‘neuromatrix’ (R. Melzack) brengt dit complexe fenomeen in kaart. Je doet de hulpverlening dus tekort wanneer je tracht (bijvoorbeeld dmv echografie) het complexe gevoel van pijn terug te voeren tot biomechanische deformaties. Zoals een collega al eerder opmerkte; het is alom bekend dat allerlei degeneratieve veranderingen niet tot het voelen van pijn hoeven te leiden.
Ik kan je met veel plezier de boeken van Leo Hagenaars en John Bos adviseren. Deze geven een up-to-date beeld van hoe fysiotherapeutische hulpverlening in de hedendaagse fysiotherapiepraktijk eraan toe hoort te gaan.
Tot slot; je hebt gelijk, er hoort altijd een expliciete vorm van fundamentele twijfel te zijn! We weten het nooit zeker….
Met vriendelijke groet,
Matijs van den Eijnden
juli 27th, 2010 at 11:35
Beste Matijs,
Probeer iedere pijnpatient diagnostisch in kaart te brengen op de vier niveau’s van pijn: noxe, nociceptie, pijngewaarwording en pijngedrag.
De ene stap behoeft niet rechtlijnig voort te komen uit de voorgaande, deze kan zelfs geheel ontbreken.
Op het niveau van noxe kan echodiagnostiek volgens mij wel degelijk een waardevolle bijdrage leveren.
Een niet helende inwendige schade van het bewegingsapparaat kan toch een bron van noxe blijven?
Een echo kan eveneens verduidelijken waarom er een funktieprobleem bestaat (of juist niet behoort te bestaan!).
Daar doet zich overigens weer een ander probleem voor over de relatie tussen vorm en funktie.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
augustus 30th, 2010 at 17:11
Ik wil even reageren op de reactie van Bjorn.
Ik begrijp die zeer overdreven hang naar psychosomatiek niet. In de orthopedie heeft de pijn meestal wel een anatomische grondslag en verdient het aanbeveling om op zoek te gaan naar de afwijking die de pijn veroorzaakt.
Natuurlijk heb je nocisensoriek, pijn gevoel en beleving en pijngedrag, maar ik geef er de voorkeur aan om eerst de nocisensoriek te onderzoeken voordat ik gedragsgeorienteerd ga behandelen. Jammer vind ik het dat de collegae Hagenaars en Bos zo ontzettend doorgeslagen zijn in hun visie. Zij bedrijven geen fysiotherapie meer maar psychologie. Vergeet daarbij niet dat hun denkbeelden slechts denkbeelden .c.q fylosofieen zijn die we internationaal nergens terugvinden. Ze brengen de denkbeelden die heersen over chronische lagerugklachten één op één over op alle orthopedische klachten c.q. aandoeningen.
Ga terug naar je basis: de anatomie en de fysiologie. Kun je daar geen verklaring vinden voor de klacht van de patient dan kun je verder kijken. Maar alsjeblieft niet andersom. Bjorn kijk verder om je heen en staar je niet blind op de theorieen van Hagenaars en Bos. Hun zienswijze staat bij heel veel collegae flink ter discussie!
Met vriendelijke groet, Ruud Lindenburg
april 23rd, 2011 at 00:15
Hallo Ruud,
Ik neem aan dat je Matijs bedoelt in je reactie hierboven.
Geloof me, ik heb dezelfde denkwijze als die van jouw.
Matijs; Het is inderdaad ook verstandig om het gedragsmatige aspect te verwerken in de aanpak van de patient.
Echter is het wel raadzaam om eerst de diagnostische zeef te gebruiken. Dat wil zeggen eerst beginnen met de meest voor de hand liggende oorzaak/bron/letsel-mechanisme op te sporen. Dus inderdaad gewoon puur anatomie-fysiologie en vooral bio-mechanica wetten toepassen.
Echografie kan een belangrijke tool zijn omdat dit namelijk ook weefselschade kan UITsluiten. Je bepaalt de kwaliteit van het weefsel, de actualiteit van de evetueel aanwezige laesie en doet dit symmetrisch. Dwz linker met rechter zijde vergelijken om eventuele lichaamseigen afwijkingen ook uit te sluiten. Indien er dus geen afwijkingen gevonden worden heb je wel meer bewijs voor je hypothese. Een betrouwbaar, kortdurend, niet-invasief en goedkoop onderzoek dat je als therapeut makkelijk zelf kunt doen.
Ik vind het een fijne tool om de diagnostische zeef goed te kunnen toepassen. Tevens handig ter evaluatie gedurende het behandeltraject.
Biomechanische groeten Bjorn Cals