Ik heb al ruim 30 jaar een tuinman die tot mijn volle tevredenheid de tuin onderhoud, hij doet dat vol overtuiging en heeft zich door de jaren heen alleen maar geschoold om nog beter te worden. Ieder jaar weer maakt hij plannen voor de tuin, geeft mij een tekening over wat en hoe hij het wil aanpakken. Altijd ben ik in die jaren tevreden geweest, mooie tuin de klasse straalt ervan af. Vaak doet de tuinman zelfs meer dan nodig is.
Ik vond dat hij het zo goed deed, dat ik met hem afsprak dat ik zijn beloning ging verhogen en dat we samen nieuwe plannen zouden gaan maken om een nog mooiere tuin te krijgen. Maar toen zag ik op de tekening van 2 jaar geleden dat er iets niet klopte, hij had in een hoekje van de tuin blauwe bloemen gezet, terwijl ik had gezegd dat die rood moesten zijn (dat stond ook op de tekening). Nu had ik van die blauwe ook wel genoten en was eigenlijk iedereen tevreden geweest, maar toch wij hadden opgeschreven rode bloemen. Dus geef ik hem aan dat ik het geld die de bloemen hadden gekost van hem terug wilde hebben, hij zich per slot van rekening niet gehouden aan onze afspraak.
Begint hij over de relatie van al ruim 30 jaar, dat hij al die jaren toch alles naar tevredenheid had gedaan, over zijn opleidingen en cursussen. Over het feit dat hij er toch voor had gewerkt en die bloemen had gekocht en erin gezet. Ik maar zeggen dat we het anders op papier hadden gezet en dat ik daarom toch mijn geld terug wilde. Werd hij boos, begreep hij wel dat het even niet zo is gegaan als op papier stond, maar….. Ik zei hem nogmaals dat kan allemaal wel maar ik wil mijn geld terug. Ging hij overwegen of hij nog wel bij mij wilde werken, snap je dat nu…? Gek hè…..
De fysiotherapeut/ondernemer maakt soms datzelfde mee, werkt al ruim 30 jaar naar tevredenheid voor zorgverzekeraars. Spreekt zaken af over transparantie en kwaliteit, doet zijn best middels scholing, certificering, HKZ, ISO, interne scholing, master trajecten. Vindt kwaliteit zo belangrijk dat hij een professional aantrekt die fulltime met de kwaliteit van de praktijk aan de slag gaat.
De verzekeraar ziet dat ook en wil hem daarvoor extra belonen middels plus en intensief, wil graag een partnership aangaan en samen verder werken aan die verbetering van de zorg (toch? ”Zorgverbeteraar”). Maar dan ziet hij een getal dat vrij hoog is en een aantal dossiers uit het verleden die niet op orde zijn. Nu hadden de werknemers daarvoor al salaris gehad en waren de patiënten eigenlijk naar tevredenheid geholpen, maar toch wilde de verzekeraar zijn geld voor die behandelingen terug, de fysiotherapeut/ondernemer had zich per slot van rekening niet gehouden aan de afspraak. Het stond gewoon niet goed in het dossier.
Begint die fysiotherapeut/ondernemer over een relatie van ruim 30 jaar, over zijn meer dan bovengemiddelde inzet voor kwaliteit door de jaren heen. Begint zelfs over zijn inzet voor de beroepsgroep bij KNGF en specialistenvereniging, over opzetten van onderzoeken bij Hogescholen en Universiteiten. Over aantoonbaar behaalde certificeringen bij HCA en KIWA (HKZ/ISO). Geeft hij aan dat de genoemde dossiers inderdaad niet de schoonheidsprijs verdiende, maar…. Zegt de verzekeraar dat kan allemaal wel waar zijn, maar ik wil gewoon mijn geld terug. Gaat die fysiotherapeut/ondernemer overwegen of hij nog wel een contract en partnership aan wil gaan met die zorgverzekeraar, snap je dat nu….? Gek hè….
68 reacties op “De tuinman en de fysiotherapeut/ondernemer”
Plaats uw reactie
U moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.
januari 31st, 2011 at 14:50
Beste Daan,
Ik lees je stukje en moet glimlachen, zelfs even een echte lach. Vervolgens krijg ik een vreemd beklemmend gevoel op de borst en in het hals gebied (rode vlag?) Verdo#!@ je hebt gelijk! Als je het verhaal leest van de tuinman dan kan het niet anders zijn dan een grap, zo ga je namelijk niet om met mensen waar je al jaren mee samenwerkt en die kwaliteit leveren. Nee, bij de fysiotherapeuten ligt dat toch echt wel anders. Daar heb je te maken met verzekeraars en die hebben hele andere regels (normen, waarden) over hoe je met elkaar omgaat. Dit kan zo echt niet langer. Conclusie na screening: een vette rode vlag; niet in behandeling nemen en terugverwijzen.
MvGr
Frank Gijsbertsen
februari 4th, 2011 at 19:06
Rectificatie:
Collegae,
Dit stuk is geschreven in een fase dat de stoom nog uit mijn oren kwam, in deze hektiek heb ik ook verwezen naar de verzekeraar met “plus” en “HCA audit”, kenners weten dan dat het om Achmea gaat. Dat was echter niet juist, met deze verzekeraar is er een prettige verstandhouding. De pen ging even sneller dan het verstand zullen we maar zeggen. Excuses aan Achmea en degene die ik hiermee ten onrechte in een kwaad daglicht heb gezet.
Daan Spanjersberg
februari 10th, 2011 at 12:03
Beste Daan,
De titel van deze blog doet me onbedoeld denken aan ‘De tuinman en de dood’.
Of wel, je kunt je lot niet ontlopen 🙂
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
februari 12th, 2011 at 20:34
Beste Daan,
Ik overweeg al jaren om geen contracten meer met de zorgverzekeraars aan te gaan…….
Maar in Januari is toch alles weer getekend de deur uit.
Met alleen overwegen zullen deze zaken zich niet gaan keren, hoeveel stoom er ook uit onze oren komt
Snap je dat nu…..? Gek he…
Overweeg ze,
Groetend, Ab
februari 19th, 2011 at 13:23
Het grote probleem is dat het KNGF ons niet ondersteunt wanneer wij geen contracten willen ondertekenen, of als wij door de perikelen rondom het EPD het risico lopen niet aan Kwalify te kunnen meedoen en daardoor onze (wèl gewenste) contracten verliezen.
Het KNGF laat ons maar modderen, laat ons aan ons lot over en raakt steeds meer het contact kwijt met de basis: de hardwerkende fysiotherapeut die omkomt in de bureaucratie.
februari 19th, 2011 at 16:57
Beste Daan,
Ik haal een enorme troost uit jouw verhaal, vooral uit het oogpunt dat gedeelde smart aanvoelt als halve smart. Ik dacht dat dit alleen mij overkwam met mijn ISO/HKZ certificering. Ik ben een tuinman die zich elk jaar sinds 1987 tot op heden constant heb bijgeschoold zonder dat de verzekeraar daarom vroeg uit eigen drive om een “state of art” kwaliteit en zorg te leveren. Ik ben door de KIWA beoordeeld met een 10 voor mijn patiënten dossiers. Ook ik schijn een hoger gemiddelde te hebben. Mooiste van alles is, ik weet tot de dag van vandaag nog niet wat dat gemiddelde is, weet ook niet hoeveel ik het gemiddelde heb overschreden en nog mooier weet ook het gemiddelde van de zorgverzekeraar niet eens. Spiegelinformatie hebben we nooit ontvangen. Maar ik word net een klein kind opgedragen met mijn hele praktijk weer verplicht 3 dagen naar school(cursus) te gaan om te leren hoe ik mijn dossiers SMART moet invullen. Doe ik dat niet is hun sanctie; terugbetalen en éénzijdige opzegging van het kontrakt. Ik ben al moe om tegen alle onrecht die ik ervaar in te gaan, het kost me teveel energie. Ik gedraag me nu als een mak schaap en doe alles wat de zorgverzekeraar van mij verwacht. WIE BETAALT DIE BEPAALT redeneer ik gemakshalve maar.
Met vriendelijke groeten Rayen Bindraban, http://www.reat.nl
februari 20th, 2011 at 18:53
@Francis. Bespaar de wereld svp deze ongenuanceerde flauwekul. Hier zit niemand op te wachten en bewijst alleen dat u zich niet heeft laten informeren.
februari 21st, 2011 at 08:26
Beste Roy,
Ik ben geen moderator van deze blog, maar ik vind dat je taalgebruik weinig wellevend is en dat helpt de inhoudelijke discussie niet.
Met groeten,
Peter van der Salm.
februari 24th, 2011 at 10:31
Beste Rayen,
Ook al gaat deze blog hier niet in de kern over, jouw bijdrage doet mij de volgende algemene reactie ontlokken.
‘Hoe minder we over de kwaliteit van de inhoud weten te zeggen, hoe belangrijker de verpakking wordt.’
Of, als we de postbode voor zijn werk een Ferrari geven, wordt de kwaliteit van de postbezorging beter’.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
februari 26th, 2011 at 14:54
Ik vind wel dat Roy een punt heeft. En hij zegt het duidelijk, denk ik. Het probleem in deze is -volgens mij- dat vele fysiotherapeuten ondernemer en fysiotherapeut tegelijk willen zijn. Met andere woorden zichzelf overschatten of het ondernemen onderschatten.
Is het nou werkelijk te duur of te moeilijk om eerst je zaakjes goed te regelen (investeren) en dan pas meer uren fysiotherapeutisch te werken?
februari 27th, 2011 at 04:20
Lisette en Roy,
Het gaat helemaal niet om geld of om investeringen. Wonderlijk, dat zo veel mensen denken dat geld de oplossing is voor alle maatschappelijke problemen.
Waar het wèl om gaat is de krankzinnig toenemende bureaucratie in de zorgsector, gedwongen door zorgverzekeraars, waardoor absurd veel tijd verloren gaat aan administratieve rimram. Tijd die aan je patiënten dient te worden besteed, niet aan je computer.
Kennelijk zijn jullie geen ondernemer-fysiotherapeut en laten jullie de tijdvretende zaken over aan je werkgever.
Dat kan en dat mag, maar klaag dan niet als je salaris daalt omdat je baas besloten heeft geen contract(en) meer met de zorgverzekeraar(s) te sluiten en dus gaat werken voor een restitutietarief.
Het gaat niet om geld, het gaat om tijdbesteding.
En ja: het KNGF laat ons danig in de steek!
februari 27th, 2011 at 09:49
L.S.,
Als de oorspronkelijke schrijver van het blogonderwerp zich daarna niet tot nauwelijks meer met de vervolgdiscussie bezighoudt, schiet deze alle kanten op.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
februari 27th, 2011 at 11:28
Beste Peter, e.a.,
Hier dan even een bericht van de oorspronkelijke schrijver. Ik heb duidelijk willen maken dat je als ondernemer verantwoordelijk wordt gemaakt voor zaken waaraan je zelf niet veel kunt doen. Ik weet en begrijp dat dit voor ondernemers nu eenmaal zo geldt, maar in onze wereld van fysiotherapie loopt het met verzekeraars m.i. uit de pas. Enerzijds een prima relatie willen maar anderzijds je murw maken met regels, het is een vreemde relatie die m.i. beter kan. Nu wil ik geen mediator zijn in dit proces en vroeg ik mij eigenlijk af waar het naar toe gaat. Verdere verwijdering en meer toenadering. Die discussie wil ik wel aanzetten binnen KNGF (ondernemersplatform en bijeenkomsten voor ondernemers) en bij mijn relaties in de zorgverzekeringswereld. Met respect voor elkaars standpunten moeten we die duscussie ingaan en ook op dit forum voeren.
Daan Spanjersberg
februari 28th, 2011 at 08:52
Beste Daan,
Ik heb in alle eerlijkheid je eerste bijdrage in deze blog totaal anders gelezen.
1. afspraak = afspraak
2. ondanks dat, ga je zo niet met elkaar om
3. wie zich niet aan afspraken houdt moet op de blaren
zitten en niet gaan bedelen om een nieuwe
overeenkomst.
Het is dus jouw bedoeling om aandacht te vragen voor een scheve machtsverhouding tussen zorgverzekeraars en fysiotherapeuten in de eerste lijn.
Wat is hiervan je analyse?
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
februari 28th, 2011 at 09:04
Beste,
Ik lees en hoor voornamelijk alles wat niet goed gaat en is. Veel gemopper en geklaag. Ook ik heb hier een aandeel in. Ik ben benieuwd wat er nou precies moet veranderen maar vooral hoe dit dan moet gaan gebeuren. Graag jullie visie in deze.
met vriendeijke groeten,
Frank Gijsbertsen
februari 28th, 2011 at 14:35
Beste mensen,
De basis van deze en andere discussielijnen met een gelijke insteek kunnen onbeperkt gevoed worden door een mijns inziens verkeerde aanname. De praktijk fysiotherapie is geen onderneming. Het ziet er ‘van buiten’ wel zo uit (er is omzet, vaak zijn er medewerkers en wordt een pand gebruikt). Waar het niet klopt is de geldstroom.
Cliënten of patiënten die zelf de geldbuidel niet hoeven trekken (ze hebben zich immers collectief verzekerd) zijn geen echte klanten (daarom stoeien we zo met het woord klanten). Zodra mensen echt zelf betalen, gelden compleet andere wetten! Heel simpel: Hoe beoordelen jouw patiënten je werk als ze elke behandeling zelf 25 euro moeten betalen?
Ik begrijp de strijd. Als zorgverlener is een vrije markt vreemd. Ik vind zelf het vrije markt principe in de zorg een verstandshuwelijk. De passie is weg, maar je blijft vanuit sociaal maatschappelijke oogpunt bij elkaar. Zonder passie bloeit niets moois.
Als je een contract tekent, weet je wat je hebt. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Die veiligheid kost ook wat. Je geeft vrijheden op. Soms teveel vrijheden. En let op! Je tekent niet met een klant, maar met een inkooporganisatie. Inkopers hebben maar één opdracht: laagste prijs, meeste service! Immers kosten lager, winst omhoog (het is net een echte onderneming).
Als dat gaat wringen heb je 3 opties. Stoppen, niet tekenen (en als echte ondernemer aan de slag) of (kritisch) slikken.
Niets is goed of fout. Doe wat jou het best past en waar je gelukkig van wordt. Kies zelf en ga voor je eigen geluk. Geluk is de hoogste kwaliteitsfactor :-)!
Ik wil overigens niet suggereren dat kiezen gemakkelijk is. Alleen niet kiezen is veelal ‘overvallen’ worden. Tja en een overval door inkopers… Moet je dat willen?
februari 28th, 2011 at 15:53
Alles begint met juiste communicatie; mijn analyse is dat die niet goed verloopt.
Vraag 1 wie moeten hierover met elkaar communiceren? Zorgverzekeraar met KNGF of met individuele fysiotherapeutondernemers of met afgevaardigden van deze groep (en wie dan?).
Vraag 2 hoe communiceren ze met elkaar? Contract sturen met de vraag te tekenen en dan vanuit de fysiotherapeuten klagen? Bijeenkomsten organiseren over contractering en samenwerking met zorgverzeraars in het algemeen, rol KNGF? Individuele gesprekken?
Vraag 3 is er begrip voor elkaars standpunten? Is men bereid er iets mee te doen (van beide kanten)? Moet dat op centraal niveau of worden er maatoplossingen gevonden?
Het zijn veel vragen, binnenkort ga ik met het bestuur KNGF (Bas Eenhoorn)hierover nog eens brainstormen. Communiceren is over en weer boodschappen uitzenden en ook luisteren naar de ander. Misschien dat het dan tot iets zal leiden.
februari 28th, 2011 at 16:14
Beste Daan,
Ik heb afgelopen woensdag een goed gesprek gehad met Rinus van Bergeijk (RGF) over de rol van het KNGF, lange termijnvisie. Telkens kwam weer naar voren dat het de communicatie is waarin het mis gaat. We hebben gebrainstormd wat er in de communicatie misgaat en wat er beter kan en hoe dit dan te realiseren. Mijn visie is dat het KNGF veel werk verricht (van heel veel was ik niet op de hoogte) maar dat dit pas naar buiten gebracht wordt als een en ander al een definitieve vorm heeft. Ik denk dat daar waar mogelijk een meer open discussie gevoerd moet en kan worden waarin de leden een actieve en constructieve bijdrage moeten leveren (dus niet alleen maar roepen dat het allemaal slecht is) en het KNGF moet aan de achterban duidelijk maken dat er geluisterd wordt. Het KNGF zal zich dan ook moeten gaan mengen in discussies zoals op dit weblog, pas dan ontstaat er interactie. Ik heb een en ander op mijn weblog geschreven (http://fysiotherapiesocialmedia.wordpress.com). Beetje reclame maar daarin beschrijf ik mijn visie.
Graag spreek ik je tijdens het inspiratie-ontbijt op 28 april in Ridderkerk (of eerder, ik ben namelijk erg nieuwsgierig naar jou visie)
februari 28th, 2011 at 16:38
Beste Frank,
Jouw weblog kende ik niet, maar mijn verhaal is ongeveer een kopie. Helemaal met je eens, communiceren werkt alleeen wanneer het 2 kanten opgaat; daar zit volgens mij de sleutel tot een oplossing wanneer het gaat over KNGF (inderdaad wel overal te vinden, linkedin, twitter; maar geen communicatie in 2 richtiingen alleen een boodschap melden)en ook met zorgverzekeraars (horen ze ons wel? Communiceren we wel met elkaar?).
Zie jou en veel andere ondernemers graag bij het ondernemersontbijt voor fysiotherapeuten die we (jawel, ook KNGF) in het land organiseren. Ook hier even wat reclame, zie http://www.fysionet.nl/actueel/nieuwsoverzicht/wat-gaat-u-ondernemen_schuif-aan-bij-het-inspiratie-ontbijt.html
februari 28th, 2011 at 19:19
@ Robert: ik ben het met je eens, je bent pas een echte ondernemer als je zonder contracten durft te werken. Marktwerking dus. Mijn patiënten zijn desondanks nog steeds patiënten en geen cliënten. Ze kunnen mij niet zeggen wat ik te doen heb, zolang ik fysiotherapie aanbied, omdat dit uit gemeenschapsgeld (premies aanvullende verzekering) betaald wordt. Naar die gemeenschap heb ik, vind ik, de morele verantwoording het beste resultaat voor de laagste prijs te bewerken. Ook voor mijn goede naam werkt dit uiteindelijk positiever als dat ik slecht werk lever en/of patiënten zonder ze te kunnen helpen aan het lijntje houdt.
Marktwerking en ondernemerschap in de zorg worden soms bekritiseerd als iets vies, het zou leiden tot uitbuiting en uitholling van het vak, grof aan het lijden van de mensen verdienen zogezegd. Zolang men echter maar zorgt dat de patiënt op goede gronden voor de juiste fysiotherapeut kiest, nl. vanwege zijn kwaliteit (kwaliteit is voor mij: resultaten en duurzaamheid van deze) is er niets mis mee. In mijn visie zal alleen dit kunnen leiden tot echte door de fysiotherapeuten zelf gewilde kwaliteitsverbetering. De kwaliteitsindicatoren leiden tot niets, iedereen een 8,5 of 9.2, wat zijn we toch fantastisch!
Goede kwaliteit in een echt vrije markt heeft dan wel zijn prijs, maar levert dus in mijn visie uiteindelijk betere bedrijfsresultaten.
In geen enkele andere bedrijfstak worden zo massaal door slechts 4 regionaal vertegenwoordigde zorgverzekeraars met zoveel partijen prijsafspraken gemaakt die leiden tot een kunstmatig laag gehouden prijs. Hoezo vrije prijzen? Ik heb daar danig last van!
Ik zie geen snelle verandering komen door betere communicatie. De laatste regio avond was ook weer veel te kort om een ieder voldoende aan het woord te laten of deze zaken goed uit te discussiëren.
Ik heb te doen met alle praktijkhouders, die menen niet rendabel zonder contract te kunnen functioneren, maar raad wel een ieder aan ook de voordelen van het niet contracteren goed op een rij te zetten en dit goed af te wegen. Ik noem er een paar: geen kwaliteitsindicatoren, geen aanschaf of verplichting van nieuwe praktijksoftware, uw eigen verkorte maar voldoende verslaglegging, geen declareren en wachten op uw geld, geen terugvordering van de zorgverzekeraar, direct na de behandeling uw geld binnen hebben ( contant of pinnen) geen audits, geen dossiercontrole, meer tijd voor de patiënt, beter en herhaald kunnen onderzoeken, betere resultaten, bijzonder tevreden patiënten en meer plezier in het werk. ( of administratie moet uw hobby zijn).
Eenieder die niet in een keer zonder alle contracten durft te werken, kan ook eerst een minder belangrijke verzekeraar de deur uit doen en kijken hoe de patiënten dit pakken, als u goed bent komen ze heus wel bij u terug.
Met groet,
Koen Overdijk
februari 28th, 2011 at 19:55
Graag wil ik een opmerking maken over marktwerking.
Je spreekt van de perfecte markt indien er optimale afstemming is van productie en consumptie bij VOLLEDIGE concurrentie.
Vragers en aanbieders hebben volledig inzicht in elkaars preferenties en kunnen onbeperkt flexibel reageren op de marktdynamiek. De marktproducten zijn per soort homogeen (bijv. mobiele telefoon, pak melk) en deze hebben bij alle marktpartijen een bekende kwaliteit.
Echter hebben we te maken met een imperfecte zorgmarkt omdat:
– ziekte is niet verhandelbaar (ziekte is geen keuze)
– gezondheid kun je niet kopen (geen garantie)
– de zorgverlener definieert kwaad en raad (geen onafhankelijkheid)
– mensen denken dat zorg gratis is (ik ben toch verzekerd)
– er is geen verband tussen kosten en effecten (sommige behandelingen zijn duur maar niet beter)
We hebben te maken met verschillende belangen.
(maatschappelijk belang wordt als uitgangspunt genomen) maar de keuze voor de kostencategorieën wordt gedaan vanuit een bepaald perspectief.
– verzekeraar (deze wil zo min mogelijk betalen en zo veel mogelijk ontvangen, ze willen immers winst maken)
– zorgaanbieder (deze wil zo veel mogelijk ontvangen voor de geleverde dienst)
– patient (deze wil de beste zorg en er zo min mogelijk voor betalen)
– werkgever (deze wil zijn werknemer zo snel mogelijk weer inzetbaar voor de productie, waarbij de kosten minder belangrijk zijn)
Omdat we dus te maken hebben met verschillende belangen moet er dus overleg zijn en is een goede communicatie per definitie nodig.
februari 28th, 2011 at 20:44
Toch maar eens voorleggen aan een communicatiedeskundige?
We vinden er zelf van alles van, laten we het nou gewoon bij een professional wegzetten. Onze (wij fysiotherapeuten, het KNGF, de zorgverzekeraar) communicatie deskundigheid kan wel wat ondersteuning gebruiken, mijn idee inkopen die deskundigheid.
februari 28th, 2011 at 22:31
Beste collegae,
Dit soort bijdragen maken een weblog de moeite van het volgen waard.
Zorgverzekeraars houden kunstmatig de prijzen van onze zitting laag. Waarschijnlijk niet in de laatste plaats om de winst per aandeel te verhogen. Dat is een flinke aantijging aan het adres van de zorgverzekeraars, maar het ligt wel erg voor de hand dat dit ook werkelijk zo is. Heeft de Nma / Nza hier wel eens onderzoek naar gedaan… Ik zal het bestuur van het KNGF eens vragen of ze dit eens aanhangig willen maken bij deze instanties.
Verder is het maar helemaal de vraag wie onze klanten zijn. Is dat de patient of de verzekeraar. Wie betaalt, bepaalt. Of niet soms…
Veel van onze regelgeving is gebaseerd op Nederlands en Europees recht. De hele richtlijn Verslaglegging is voor een groot gedeelte hierop gebaseerd.
Overigens..waar was iedereen toen een groepje leden deze Richtlijn buiten werking wilde stellen.. Deze Richtlijn wordt nu herzien, maar omdat heel weinig leden het ledeninitiatief steunden doordat ze afwezig waren tijdens de RLV´s is deze niet buiten werking gesteld.
Zo maar een voorbeeld over hoe zaken niet veranderen. Van buitenaf alleen maar kritiek leveren zonder met oplossingen te komen, levert alleen maar frustraties op geen passie of al het moois dat daaruit voort kan komen.
Wie heeft op dit moment al een aanbieding gedaan aan een verzekeraar om zijn patienten ook in 2012 nog te behandelen.. Wie heeft, welke verzekeraar dan ook, reeds nu zijn – haar voorwaarden voor 2012 duidelijk gemaakt..
We moeten het in het vak met elkaar voor elkaar krijgen dat wij als professionals niet langer de wet voorgeschreven krijgen, maar ons meer onafhankelijker opstellen. Een medecursist van mij verwoordde dat recentelijk erg treffend: werk met een verzekeraar samen als je het je uitkomt, anders niet.
Wij zijn het KNGF, wij zijn het RGF, wij zijn fysiotherapeuten. Met elkaar kun je van binnenuit een organisatie veranderen. Door alleen maar om je heen te slaan en te schoppen tegen van alles en nog wat, verspil je alleen maar energie.
Roy Jansen
februari 28th, 2011 at 22:42
Heeft iemand nog goede ideeen hoe we de communicatie met de diverse partijen kunnen verbeteren? Wij ondernemers, (ja Robert ze zitten er echt wel tussen), het KNGF (eens Roy van binnenuit veranderingen aanbrengen is een positieve wending) en zorgverzekeraars (ook hier eens met Roy, willen we er samen uitkomen of gewoon niet)moeten hoe dan ook anders met elkaar communiceren (sowieso beginnen met communiceren!) daar zijn w ehet denk ik wel over eens. Wat is de volgende stap?
februari 28th, 2011 at 22:43
Beste Frank Gijsbertsen,
In je reactie geef je aan dat het KNGF “veel werk verricht”.
Ik twijfel daar niet aan. Er wordt ongetwijfeld gewerkt in Apeldoorn. Waar ik moeite heb is dat de ambtenaren van het KNGF op eigen houtje (stevig doorwerkend) plannen ontwikkelen en implementeren die niet meer aansluiten bij datgene waaraan de fysiotherapeut op de werkvloer behoefte heeft. Men trekt in Amersfoort zijn eigen plan, raadpleegt zelden of nooit de achterban en komt dan ineens met het konijn uit de hoge hoed: slikken of stikken.
Geen onbekend fenomeen, de VVF handelde in de jaren ’90 op dezelfde manier.
Géén EPD, jammer dan, “maar u kunt er ook voor kiezen niet aan kwalify mee te doen”. Leuk bedacht, zo’n reactie.
Overigens je vraagt je bij zo’n advies af waarom men in Amersfoort dan dat Kwalify en dat EPD heeft ontwikkeld als je er toch voor mag kiezen er niet aan mee te doen?
Het kernprobleem is dat door de getrapte “democratie” van de vereniging, het KNGF het contact met de basis heeft verloren.
En als er dan protesten vanuit de werkvloer komen, reageert Eenhoorn in zijn blog op Fysionet alsof wij de beslissingen van het KNGF niet goed hebben begrepen.
Jawel, het “raakt hem”. Maar ik lees niet dat hij de boel op de schop gooit.
Zijn (niet: ons) KNGF heeft ons bedolven onder de bureaucratie en staat vervolgens raar te kijken als wij dat niet meer kunnen (en willen) behappen.
De zorgverzekeraars happen gretig toe op die ontwikkeling en stellen steeds absurder administratieve eisen, wellicht in de hoop en verwachting dat door al dat werk wij wegens tijdgebrek steeds minder patiënten kunnen behandelen naast de tijdvretende computerperikelen.
Wie van ons is nog in staat 16 patiënten per dag te behandelen, wie kan het nog volhouden er 14 te doen?
En dat allemaal om ons te bewijzen t.o.v. de verzekeraars en het ministerie toen wij in de jaren ’90 te maken kregen met tariefsverlagingen door het COTG.
En het einde is nog niet in zicht…
februari 28th, 2011 at 23:11
Beste Francis,
Goed om te zien dat je het niet eens bent met de huidige gang van zaken, daar zijn we het denk ik allemaal wel over eens.
Graag hoor ik van je wat er moet veranderen en dan met name hoe we dit moeten doen.
Graag jou visie in deze.
februari 28th, 2011 at 23:46
Ik denk dat er een inventarisatie gedaan moet worden onder de leden van het KNGF om heel helder te krijgen wat er moet veranderen. Een enquete/poll/onderzoek (maakt niet uit hoe je het noemt) op een open platform (expliciet benoemen wat er niet goed is, waarom dit is, wat er moet veranderen en hoe dit zou kunnen). Het KNGF heeft 23.000 leden, er zullen vast wel meer fysiotherapeuten zijn -dan de pakweg 10 die ik op dit weblog zie- die daarover ideeën hebben. Een aantal (wij hier op dit weblog??) zal deze discussie verder moeten aanzwengelen.
Verder moet er worden uitgezocht wie verantwoordelijk is voor de communicatie bij het KNGF (wie post de berichten op LinkedIn, Twitter etc). Ik vind dat daar een gezicht bij hoort en niet alleen maar het logo van het KNGF. Ik praat graag tegen mensen en niet tegen plaatjes. (diegene gaat natuurlijk wel een hoop bagger over zich heen gestort krijgen maar dat hoort bij die functie en het is geen persoonlijke “aanval”). Het moet voor de leden duidelijk worden wat de rol van de NMA is en wat dat voor consequenties heeft voor het KNGF en de leden. Op deze manier kan het KNGF echt de interactie aangaan met de leden. Indien blijkt dat dit een te moeilijke opgave is dan is het wellicht tijd om een concurrerende beroepsvereniging op te richten (Marktwerking?).
Hopelijk lokt deze bijdrage een hoop waardevolle reacties op.
februari 28th, 2011 at 23:52
Even een kleine nuance. @Daan: Ik weet zeker dat er ondernemers zijn binnen de fysiotherapie. Ken ze ook! Wat ik wil zeggen is dat ondernemerschap per definitie niet samen gaat met zo’n vaste contractuele afspraak met een inkoopcombinatie.
Ook helemaal eens met Frank. Klanten kunnen in een vrije markt zelf kiezen. Natuurlijk kunnen patiënten nooit kiezen. Op welke gronden dan? Zie verder uiteenzetting Frank.
Communicatie heb ik wel ideeën over. Start met een paar gelijkgestemden te zoeken. Hou het klein en beperkt. Mensen die niet afgeven op, maar verkennen wat wel nodig is. Voorwaarde: passie voor ondernemerschap én fysiotherapie. In mijn optiek is stap 1 uitgangspunten bepalen. Dit blog biedt al sterke basis. Elkaar ontmoeten? Stap 2: Gelijkgestemden mobiliseren en plan van aanpak uitwerken. Stap 3: Committment vragen (eisen) want zonder stevige verbinding geen vervolg. Stap 4: Executie plan. Stap 5: Evalueren en fine tunen.
Mijn idee is dat de eerste stappen buiten het KNGF gezet moeten worden. Niet uit frustratie, ik ben positief over het KNGF. Het is gemakkelijk klagen, maar ga er maar aan staan: belangen dienen van 20.000 leden met allemaal verschillende wensen, ideeën en behoeften. Juist die enorme belangen binnen het KNGF staan zeker in eerste instantie ‘in de weg’ voor een specifieke ondernemersclub. Vrijheid in denken en handelen is essentieel. Bijeenkomst organiseren?
maart 1st, 2011 at 00:40
Beste Frank,
Waar het KNGF mee moet beginnen is het drastisch simpeler maken van onze verslaglegging. Niet bij iedere patiënt opnieuw formuleren van die onzinnige herhaalde motivering van alles wat je doet. Die systematiek is gebaseerd op wantrouwen.
Kort en zakelijk je verrichtingen invullen zonder al die meetinstrumenten en (sub)doelstellingen. Als de zorgverzekeraar zelf niet kan bedenken wat ik wil bereiken met een CVA patiënt dan ligt dat niet aan mij. Die zorgverzekeraar weet dat best maar wil ons de duimschroeven aanleggen om te bereiken dat wij steeds minder gaan behandelen.
Mijn tandarts hoeft ook niet meer te doen dan in zijn dossier aan te geven waar hij een gaatje heeft gevuld en dat wil hij zo houden. Vandaar dat ze in meerderheid geen contracten met de zorgverzekeraars afsluiten.
Ook chirurgen en andere specialisten zouden pertinent weigeren te voldoen aan de eisen die onze eigen beroepsvereniging (en daardoor de zorgverzekeraars)aan ons heeft gesteld.
Het initiatief tot die administratieve rimram is van het KNGF gekomen, de zorgverzekeraars hebben het gretig aangegrepen.
maart 1st, 2011 at 01:45
@Raaf_NL033 of Tonny J.J. Bos jr is volgens mij de huidige trafficmanager bij het KNGF. LinkedInprofiel via http://www.linkedin.com/in/raafvisuals en plaatst tweets en is voor het KNGF actief op bijvoorbeeld de discussiegroepen van LinkedIn.
maart 1st, 2011 at 14:09
Beste Francis,
Ik ben het met je eens dat we op dit moment te veel administratieve lasten hebben. De verslaglegging moet geen doel op zich zijn maar moet een bepaald doel dienen. Naar mijn mening zijn er 2 doelstellingen voor verslaglegging:
– als ondersteuning voor je methodisch handelen
– het creëren van transparantie
Dit kan kort en bondig indien er gewerkt wordt volgens de richtlijnen als de beschikbaar zijn (ik vrees echter dat er heel veel fysiotherapeuten niet volgens de richtlijnen werken). Bij het afwijken van de richtlijnen zal de argumentatie hiervoor wel moeten worden vastgelegd.
De transparantie is nodig omdat er vanuit verschillende perspectieven -verzekeraar, patiënt, zorgverlener- naar de geleverde zorg, kosten wordt gekeken en kwaliteit/effectiviteit.
Naar mijn mening zal er voornamelijk gekeken moeten worden naar de patiënt relevante uitkomsten, dat is de kwaliteit waar het om gaat. (over kwaliteit; wat is het, hoe meten we dit, wie bepaald het kunnen we misschien een apart topic openen)
Kan je aangeven wat volgens jou minimaal moet worden vastgelegd en wat overbodig is?
maart 1st, 2011 at 14:32
frans (francis),
er worden door tandartsen wel overeenkomsten gesloten. om geheel andere reden. het aantal prstatiecodes waarvoor een tandarts kan declareren is vele malen groter dan een fysiotherapeut. wanneer die prestatiecodes (in onbegrijpelijke aanduidingen) worden opgevoerd in een rekening aan de patient, leidt dat tot vele vragen van verzekerden aan de tandarts, waar geen vergoeding tegenover staat. vervolgens moeten al die declaraties via de patient elk afzonderlijk door de verzekeraar worden behandeld en gecontroleerd. dus is er voor gekozen dat de bulk in een pakket van de tandarts naar de verzekeraar gaat en wordt er zonder onnodige (verliesgevende) administratieve controle aan de tandarts uitbetaald. een duidelijke win-win situatie. mijn eigen ervaring is dat ook wanneer de verzekerde niet voor de tandarts is verzekerd, de rekening toch via de verzekeraar(uvit) wordt afgehandeld(debiteurenrisico). appels met peren vergelijken is dus ook hier niet zinvol.
maart 1st, 2011 at 18:12
Beste allen,
In deze blog, maar ook in andere op, zijn al veel analyses langsgekomen om de huidige situatie in de eerste lijn fysiotherpie te duiden.
Daar vind ik heel zinnige bijdragen bijzitten.
Naar mijn mening zou een en ander nog verder uitgewerkt moeten worden met een onderbouwing van data en ook nog meer vanuit kennis vanuit de economische wetenschap.
Wat zijn de principes van een verzekeringsmarkt?
Een goede communicatie is uiterst belangrijk, maar je moet wel weten waarover je gaat communiceren.
Niet-kennis bij leden geeft onmacht en dat veroorzaakt negatieve gevoelens.
Dat lijkt nu aan de hand te zijn.
Macht (zorgverzeleraars) en tegenmacht (KNGF) zijn per definitie in evenwicht en evolueren geleidelijk, tenzij er sprake is van een revolutie.
Ik zie de macht van zorgverzekeraars toenemen, maar kan niet beoordelen of dit vanuit een economisch perspectief
vanzelfsprekend is (meer aanbod van fysiotherapeuten).
Als dat zo is, dan kan daarover beter in brede kring uiting aan gegeven worden.
Meer kennis geeft minder onmacht en minder negatieve gevoelens.
Als de machtsverhoudingen niet of slechts deels onderbouwd worden op economische gronden, is het zaak daarover eveneens breed met elkaar te communiceren en te bespreken in welke modellen daar iets aan te doen valt.
Met groeten,
Peter van der Salm.
maart 1st, 2011 at 21:59
@Francis
Ik ben het helemaal met je eens dat het huidige administratieve werk verre van nuttig is, voor wie dan ook. Het leidt in mijn ervaring ook niet tot betere zorg. Emiel Roemer zei het gisteren wel goed in het debat: ‘vertel mij eens hoe je een steunkous aantrekt via de webcam’. Wat ik in mijn eerdere reactie probeerde te zeggen is: het is niet leuk voor werknemers fysiotherapie of patiënten fysiotherapie om te moeten samenwerken met een tegen het overspannen aan zittende, chaotische praktijkhouder / ondernemer. Met andere woorden: het zou fijn zijn als -ondanks de huidige situatie zoals die nou eenmaal is- we met zijn allen een beetje meer down to earth zouden kunnen zijn. En inderdaad: ik werk liever voor wat minder loon, op een prettige en vooral GEZONDE manier.
Dat artsen en tandartsen meer verdienen ligt puur aan hun vooropleiding; die staat nou eenmaal hoger aangeschreven. Ik sprak laatst mijn schoonzus; die is sinds kort basisarts. Zij had nog nooit gehoord van de lijst van Borst. Zij dacht dat als ze 3 maanden fysio voorschreef, patiënten dit ook automatisch kregen. Dit is een goed voorbeeld van te verbeteren communicatie tussen de -in dit geval- beroepsgroepen onderling.
maart 2nd, 2011 at 01:08
Een van de problemen waar wij bij de implementatie van het MFH tegenaan lopen is het misverstand (bij verzekeraars, maar wonderlijk genoeg ook bij veel collega’s), dat de door het KNGF ontwikkelde richtlijnen iets anders zijn dan richtlijnen.
Door velen worden zij namelijk beschouwd als protocollen of voorgeschreven handelwijzen waarvan je slechts bij hoge uitzondering en met een uitgebreide motivatie zou mogen afwijken.
Maar zo is het niet!
Richtlijnen zijn richtlijnen, ze wijzen je een weg, maar het zijn geen voorschriften.
Het KNGF heeft de richtlijnen dan ook met opzet geen protocollen genoemd om de individuele behandelmethoden van de collega’s niet in de weg te zitten.
Wanneer wij echter vinden dat de richtlijnen als protocollen moeten worden beschouwd, laten we ze dan ook zo noemen!
Realiseer je dan echter wel dat voor de uitvoering ervan geen fysiotherapeuten meer nodig zijn en dat onafhankelijk en vooruitstrevend denken, alsmede de ontwikkeling van nieuwe behandelmethoden in ons vak zullen uitsterven.
Immers: creativiteit, vooruitgang en ontdekkingen zijn in ieder beroep slechts mogelijk doordat iemand van de gebaande paden afwijkt, vaak roeiend tegen alle stromen in; ook en vooral als de gebruikelijke methodieken anders voorschrijven.
Wanneer echter niemand meer van de richtlijn afwijkende behandelmethoden hanteert zal wetenschappelijk onderzoek daarnaar ook niet meer kunnen worden verricht.
Voorschriften en metingen zullen dan de plaats van het zelfstandig creatief denken innemen en fysiotherapeuten zullen slechts makke schapen zijn die de voorgeschreven handelingen van anderen klakkeloos uitvoeren.
Je computerprogramma wijst je de weg: zó dien je te handelen en niet anders. Doe je dat niet dan word je door de verzekeraar op het matje geroepen.
En vergis je niet, dat gebeurt op dit moment al in toenemende mate. En het KNGF protesteert daar niet tegen!
Allemaal best, maar daar ben ik geen fysiotherapeut voor geworden.
Toen ik als fysiotherapeut begon schreven de verwijzende artsen je voor wàt je moest doen, hoe lang en hoe vaak. Daar hebben wij ons met hand en tand tegen verzet. Wij wilden af van die “Duitse” toestanden, we wilden onze eigen keuzes maken.
Nu zijn het echter de richtlijnen en de zorgverzekeraars die ons de wet voorschrijven.
Het verbaast mij dan ook hoeveel jonge collega’s zich zo fanatiek en kritiekloos achter die (door anderen ontworpen) richtlijnen scharen. Het zal toch niet zo zijn dat gemakzucht of zichzelf veilig indekken tegen klachten de redenen zijn voor dit fenomeen?
maart 2nd, 2011 at 01:29
De inzichten en discussielijn boeit me zeer. Ik heb alleen wel het gevoel dat de discussie niet meer aansluit bij de insteek van de originele auteur. Daan geeft aan: “Enerzijds een prima relatie willen maar anderzijds je murw maken met regels, het is een vreemde relatie die m.i. beter kan.” Hij doelt hier op de relatie met de verzekeraar die beter kan.
Zijn er bloggers die hier hun mening verder over willen delen? Het is duidelijk dat die relatie veelal verstoord is. Gezien het grote belang van een goed werkende relatie ben ik wel benieuwd naar jullie visie/ideeen. De richtlijn discussie – hoe interessant ook – zou hier wat mij betreft even buiten geplaatst moeten worden.
maart 2nd, 2011 at 01:39
Beste Robert,
Het MHF en de diverse richtlijnen zijn een wezenlijk onderdeel van de problemen met de zorgverzekeraars.
Door de zorgverzekeraars verrichte auditbureau’s zitten bovenop de dossiers die nauwgezet worden nageplozen op het al dan niet implementeren van die richtlijnen.
Foutjes of tekortkomingen in die dossiers? Met je hele praktijk drie dure cursussen volgen en weer een tweede audit over je heen laten komen met nog steeds het risico je contract te verliezen en het bovengemiddelde terug te moeten betalen.
Het probleem is dan ook dat de eisen van de verzekeraars het als fysiotherapeut ontspannen en aandachtig op de patiënt gericht werken danig in de weg zijn gaan zitten. Met dank aan de misbruikte richtlijn verslaglegging en de richtlijn methodisch fysiotherapeutisch handelen!
Het EPD (tot op heden onbenoemd) maakt het allemaal nog veel erger.
maart 2nd, 2011 at 01:45
En laten we eerlijk zijn: we willen die eisende contracten helemaal niet.
We willen het liefst slechts declaratiecontracten.
Dat fysiotherapeutisch handelen: dat vinden we eigenlijk een zaak van onze eigen beroepsgroep waar een zorgverzekeraar zich zo min mogelijk mee moet bemoeien.
Wat ik al eerder zei: tandartsen en chirurgen laten zich via zulke contracten niet de wet voorschrijven.
Dat regelen ze zelf wel.
maart 2nd, 2011 at 14:59
Beste allemaal,
Goede samenvattingen van de problematiek in deze lijn.
Ik gooi het toch even kunstmatig uit elkaar in communicatie en inhoudelijk.
Het is natuurlijk niet alleen communicatie, het is ook inhoudelijk een slecht nieuws boodschap van het KNGF: wij zijn ook machteloos en zolang jullie leden alles tekenen blijft dat zo. Mijn stelling is dat het KNGF dit niet graag zegt en wij het niet graag willen horen. Dan komt er uiteraard niet veel van twee richtingsverkeer terecht. Dat neemt niet weg dat ik van mening ben dat dit het bestuur van een geemancipeerde beroepsvereninging meer kwalijk te nemen is dan de leden.
En, laten we reeel zijn, de kritiek dat de interne communicatie eenrichtingsverkeer is en pas in werking treedt na een genomen besluit is zeker niet nieuw! (in feite al sinds ik lid ben). Opmerking naar Rob: heb je het profiel van die Tonny J.J. Bos jr al eens bekeken? Het KNGF benoemt een opgewaardeerde DTP’er als ’trafficmanager’ En dat van die tweeds is ook pas sinds enkele weken.
En dan: Arts en Auto, laatste nr van mrt, pagina 25: snoepwinkel breidt uit
In dit weliswaar opinie stuk, lees ik: ‘Bij de fysiotherapeuten is het effect al duidelijk waarneembaar.
Zorgverzekeraar Achmea heeft het voortouw genomen om samen met de beroepsvereniging KNGF kwaliteitsverschillen tussen fysiotherapeuten in beeld te brengen’ etc.
Ik weet ook wel dat dit niet waar is (hoewel?). Maar dit hangt dus om ons heen! Die commentator heeft dit ergens opgepikt, wellicht communiceert Achmea beter.
Sorry, wellicht een te negatief commentaar, frustraties mijnerzijds?
met vriendelijke groet,
Gerard de Wind
maart 3rd, 2011 at 08:47
Beste Gerard,
Vertaald in termen van ‘macht’ (en dat lijkt mij in deze casus fundamenteler dan ‘eerlijk, doelmatig, fair etc’)getuigen we inderdaad van machteloosheid en dat is nooit gemakkelijk te erkennen voor bestuurders of leden.
Ik heb nog nooit een betrouwbare analyse gezien of deze machteloosheid gedicteerd wordt door de markt.
Zelf vermoed ik dat dit waar is.
Stel dat ons bestuur dat ook weet(?), hoe moet je daar dan mee omgaan naar je leden?
En Rob Hoogland, wat betreft zorgverzekeraars: zij worden meer en meer door externen onder druk gezet om werk te maken van hun bevoegdheid tot het selectiever inkopen van zorg op basis van kwaliteit.
Fysiotherapie is hiervoor een ideale proeftuin.
Een gewild product bij verzekerden maar tevens op een verzekeringsdomein waar inkomsten en schadelast nauwlettend in de gaten gehouden moeten worden.
Management hiervan op basis van wantrouwen lijkt de rode draad te zijn.
Ik weet hoe beducht zorgverzekeraars zijn voor juridische procedures van zorgverleners en fysiotherapeuten zijn vaak niet zo kapitaalkrachtig om een juridische procedure tegen een zorgverzekeraar te beginnen.
Gelukkig zijn er inmiddels een paar spaarzame goede voorbeelden van collega’s die iets niet pikten van een zorgverzekeraar en daarin via een juridische procedure gelijk hebben gekregen.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
maart 3rd, 2011 at 22:04
Ik blijf vinden dat door de -door iedereen reeds ervaren en dus benadrukte- complexiteit en veelheid van ons werk fysiotherapie en ondernemerschap (deels) gescheiden dienen te zijn. Het kan niet zo zijn dat in het huidige stelsel (en de zorg is nou eenmaal complex) er fysiotherapeuten rond lopen die denken 40 uur te kunnen werken als fysiotherapeut en ook nog een praktijk te kunnen organiseren (en ook nog lid zijn van van alles en nog een opleiding volgen). Het enige wat ik dan denk is: sneu.
En dat er iets tegenover moet staan, dat is weer een andere discussie.
Ik hoor ook bij de jongere generatie fysio’s en ik ben toch blij dat er zoiets gekomen is als richtlijnen. Het is een begin. Dat eeuwige masseren 3x in de week, 10 jaar lang, zou niks voor mij zijn geweest. Terecht ook dat zorgverzekeraars daar iets aan gedaan hebben / aan doen.
maart 4th, 2011 at 02:19
Beste Lisette, je blijheid met de richtlijnen heeft inderdaad te maken met je jongere generatie, zoals je zelf al aangeeft. Die behoefte aan richtlijnen komt voort uit een behoefte aan zekerheid omdat je nog niet op eigen oordelen durft te vertrouwen. Met richtlijnen toepassen kun je nooit fout zitten, nietwaar? In geval van een klacht kun je er altijd op wijzen dat je je aan de regeltjes hebt gehouden.
Er komt echter voor jou een moment dat je het beu wordt de door anderen bedachte handelingen uit te voeren in plaats van naar je eigen inzicht en oordeel te handelen. Zoiets komt met de jaren. Je wilt dan geen robot van het KNGF meer zijn die elke nieuwe trend klakkeloos volgt.
Overigens, je argument van die 10 jaar 3x per week masseren vind ik zwak. Er is nog wel wat anders te bedenken tussen de strakke richtlijnkaders enerzijds en die her en der nog wel eens voorkomende ellenlange behandelingen anderzijds.
Belangrijk is dat je als fysiotherapeut op je eigen oordeel en inzicht durft te vertrouwen en daar naar handelt
Doe je dat niet, dan kun je jezelf net zo goed laten vervangen door een computerprogramma dat automatisch zijn updates vanuit Amersfoort installeert.
Durf zelf beslissingen te nemen en creatief te zijn, desnoods tegen de huidige trend in. Verbeteringen en vernieuwingen komen niet van volgers maar van dissidenten, vergeet dat niet!
Kijk de geschiedenis er maar op na.
Voor het overige: er zijn inderdaad fysiotherapeuten-ondernemers die tot op heden een fulltimebaan combineerden met het runnen van een praktijk. Dat is niet “sneu”, dat is hard werken.
Jij bent geen zelfstandig ondernemende fysiotherapeut, heb ik onderhand wel gemerkt. Dat geeft niet, maar geef dan niet af op mensen die zich wèl inzetten voor hun zaak. De laatste kwalificatie die zij verdienen is het predicaat “sneu”.
Zìj ruimen de boel op als jij allang weer lang thuis bent.
Dat die ondernemende fysiotherapeuten tegenwoordig niet meer aan een fulltime patiëntenbestand toekomen heeft vooral te maken met de enorme hoeveelheid aan administratieve bagger die zij de laatste jaren over zich heen gestort hebben gekregen. Bagger die zij hetzij (onbetaald) zèlf moeten wegwerken, hetzij hun dure boekhouders die meer dan het dubbele rekenen van wat zij zelf omzetten. Zij mòeten wel doorwerken om dat te kunnen betalen.
Ik begrijp dat je blij bent met je goed betaalde vastomlijnde baan, maar geef in godsnaam niet af op je hardwerkende collega’s!
maart 4th, 2011 at 08:27
Beste Robet,
Ik wil nog iets toevoegen aan het uitgangspunt van deze blog van Daan Spanjersberg.
Zorgverzekeraars zijn zich maar al te goed bewust van de smalle grens die leidt tot verwen-fysiotherapie.
Wie wil er geen sportmassage of fitnessen op kosten van de verzekeraar?
In een verzekeringsomgeving is het nu eenmaal individueel genieten en het collectief laten betalen.
Niet voor niets is veelvuldig hiervoor de beschermterm ‘medisch noodzakelijk’ bij zorgverzekeraars in gebruik.
Ik bespeur in verzekeraarskringen opvattingen dat het bewaken van die smalle grens niet overgelaten kan worden aan fysiotherapeuten.
Een overvloed aan regelgeving is daarvan het gevolg.
Is die argwaan van zorgverzekeraars terecht?
Zijn wij als fysiotherapeuten niet professioneel genoeg om onszelf de noodzakelijke beperkingen op te leggen om zo verzekerbaarheid van fysiotherapeutische zorg mogelijk te houden?
Dicteert de markt met ‘de klant is koning’ een verschuiving van de grens richting wellness?
Wat dat betreft ben ik het volledig met je eens dat een verzekeringsmarkt totaal anders is dan waar iedere klant voor zijn genoten product of dienst betaalt aan de aanbieder.
Ondernemerschap in een verzekeringswereld, dat vergt nog heel veel nadenken en uitproberen.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
maart 4th, 2011 at 11:14
Beste Peter,
Dank voor je reactie. Volgens mij zijn we het behoorlijk met elkaar eens. Er zijn zeker fysiotherapeuten die de professionele grens uitmuntend bewaken. Maar ik zie heel veel collega’s en helaas… er zijn ook genoeg die kiezen voor (enigzins eufemistich) een grijs gebied. Ik ben zelf voorstander van het scherp afbakenen van verzekerde zorg. Als die zorg afgerond is, kun je kiezen voor begeleiding waarbij de klant (hij/zij is patient af)zelf betaald. Deze inzet biedt een enorme verruiming van je mogelijkheden.
Ondernemerschap en verzekerde zorg of – nog onduidelijker – marktwerking, zie ik persoonlijk nooit een goed huwelijk worden. Basis van ondernemerschap is voor eigen rekening en risico. Als je dan risico’s afdekt, tja…
Ik vind dat overigens niet negatief. Verzekerde zorg is volgens mij niet gebaat bij ondernemerschap en marktwerking. Je moet de behandelaar niet vermoeien met allerlei niet van toepassing zijnde zaken. En je wilt (ik zou zeggen eist) als inkoper van zorg en patient toch de best mogelijk opgeleide en getrainde mensen met een maximale focus, expertise en ervaring rondom het gepresenteerde probleem. Daar moet voor betaald worden! En zeker meer dan nu. Dat kan ook gemakkelijk als collegae ook echt durven kiezen voor de rol als fysiotherapeut/behandelaar (verzekerde zorg) en de rol als fysiotherapeut/begeleider (vrije markt). Ik gebruik deze termen ter verduidelijking, je kunt ook andere definities hanteren.
Korte reactie op Francis en Lisette. Jullie hebben beide gelijk. In een porfessionele omgeving moet je vorm van transparantie aandurven. Of dat nu een richtlijn in deze vorm moet zijn, daar kun je over discussieren. Ik ben het ook eens dat een richtlijn er niet is om veiligheid te bieden.
Het vak fysiotherapie uitgeoefend in de praktijk heeft iets vreemds. Na een basisopleiding word je direct op een gelijk niveau ingeschaald als de collega met meer klinische ervaring en expertise. Dat gebeurt nergens.
Als we het hebben over verzekerde zorg zou mijn toekomstdroom de opbouw in commerciele wereld zijn. Je begint na je basisopleiding als junior met een junior salaris. De junior verzorgt het basiswerk en gaat veel klinische ervaring opbouwen. Een junior wordt aan de hand genomen door een of meerdere senioren en heeft een zeer ruim opleidingsbudget en krijgt veel ruimte voor persoonlijke ontwikkeling (niet alleen maar omzet draaien). Door continue feedback en begeleiding op handelen PLUS scholing, kun je de vervolgstap naar medior maken met een verhoging van het salaris, verantwoordelijkheden en voorwaarden. Tenslotte groeit men door naar senior. De senior voldoet aan de hoogste standaarden in functioneren. Die verdient dan ook het meest. Je hebt het dus over een getrapt systeem. De junior komt qua salaris het laagst uit, de medior komt uit op huidige basisalaris en de senior duidelijk hoger dan nu. De senior is naast behandelaar ook praktijkorganisator. Een senior functioneert op masterniveau in de fysiotherapie, maar heeft zich ook verdiept in management en organisatie. Iedereen kan kiezen. Je hoeft natuurlijk geen senior te worden. Een senior is dus ondernemend, maar is wat mij betreft niet per definitie geen ondernemer!
Excuses voor de uitgebreide euiteenzetting, maar ik word enthousiast van jullie inzet!
Gr.
Robert
maart 4th, 2011 at 11:18
kleine correctie laatste zin. Ik geef aan …”per definitie geen ondernemer”. Dat moet zijn: ” per definitie EEN ondernemer!”
maart 4th, 2011 at 12:17
Beste Robert,
Ook ik ben wel enthousiast over onderhavige discussie.
Is de consequentie van jouw stellingname dat zolang wij geen domein ‘voor eigen rekening klant’ vormgeven, het wantrouwen bij zorgverzekeraars niet weg te nemen is?
Zou zo’n domein nog onder de definitie van ‘Fysiotherapie’ vallen of moeten we daarvoor een andere naam verzinnen?
Het gestelde in je laatste alinea onderschrijf ik.
In een discussie over onze beroepskolom lijkt het wel of gekozen is voor een lijn omhoog in plaats van differentiatie naar beneden.
MBO-niveau fysiotheapie is voorlopig ook buiten beschouwing gelaten.
Met groeten,
Peter van der Salm.
maart 4th, 2011 at 15:05
Beste Peter,
Inderdaad. Je omschrijft het uitstekend, klinkt ook goed. Een domein ‘eigen rekening’ zou de communicatie en de onderhandelingen absoluut verbeteren. Het domein verzekerde zorg moet en kan dan administratief eenvoudiger. En wat mij betrfet het tarief omhoog. Kan dan ook en is goed te verklaren. Inhoudelijke kennis, dekundigheid en uitgebriede klinische ervaring is op een veel hoger niveau.
De verzekeraar mag (hoeft niet) een rol spelen in het domein ‘eigen rekening’. Denk aan drempleverlaging. Bvb 10% vergoeding kosten bij een postbehandelprogramma of iets in vergoedingensfeer bij massage nek-schouder gebied bij PC gebruikers (ik verzin ook maar wat).
In dit domein eigen rekening begint mijn ‘marketinghart’ te kloppen. We hebben als beroepsgroep een enorm potentieel. Vanuit de verzekerde zorg patienten enthousiast maken over onze manier van werken. Om ze daarna in het andere domein aanvullende services aan te bieden. Daarnaast hebben we toegang tot de enorme database aan klanten van verzekeraars. Ook combinaties met thuiszorgorganisatie zijn kansrijk. Veel kansen dus. Een belangrijke kanttekening: onderhandelaren binnen dit domein ‘eigen rekening’ moeten erg stevig zijn. Het kan niet zo zijn dat verzekeraars bepalen. NMA problematiek ook geen issue. Iedereen bepaalt immers zijn eigen tarief…
Dan de naamgeving. Het merk fysiotherapie of tegenwoordig de Fysiotherapuet is enorm sterk. Moet je in mijn optiek dus niet zomaar verlaten. Tegelijk is therapeut niet ladingdekkend in het doemein ‘eigen rekening’. Even slap, maar zoiets als FysioConsultant?
Er moet wel wat werk verzet worden, maar veel is al gedaan (en heeft al veel geld gekost. Domeinbeschrijving, beroepscompetneties e.d. Dat moet je niet opnieuw doen. We moeten m.i. naar een herindeling.
Maar het belangrijkste van alles… Vinden collega’s dit ook en gaan we met een groep van formaat het verschil maken? Ondanks mijn enorme enthousiasme weet ik ook door schade en schande dat we niet snel warm lopen voor structurele verandering!
maart 4th, 2011 at 20:26
De discussie begint al een stuk constructiever te worden, top!
Ik denk dat een verzekering voor paramedische zorg een risico verzekering moet zijn. De verzekerde (voor het gemak noem ik deze alvast patiënt) moet zelf een inschatting maken of hij een bepaald risico (klachten van het bewegend functioneren waarvoor fysiotherapeutische behandeling zinvol is) wil afdekken middels een verzekering. Hiervoor moet premie worden betaald en de hoogte van de premie bepaald de maximale uitkering. De patiënt koopt naar eigen inzicht zijn fysiotherapeutische zorg. Als de maximale uitkering onvoldoende is betaald de patiënt verder zelf bij. De leverancier van fysiotherapeutische zorg (de fysiotherapeut zelf) bepaald zijn tarief -en dus niet de verzekeraar-. De patiënt bepaald dus op basis van patiënt relevante uitkomsten (wat heb ik, hoe lang gaat het duren en wat gaat het kosten) of hij een behandel (en dus zakelijke) overeenkomst aangaat met de fysiotherapeut. Nu is het volledig aan de fysiotherapeut om het tarief wat hij rekent voor zijn diensten in overeenstemming te laten zijn met de geleverde kwaliteit. Wil de patiënt 3x per week lekker gemasseerd worden en daar 25,= per keer voor betalen is dat prima. Wil hij op een evidence based practice gebaseerde behandeling waarvoor de fysiotherapeut de nodige extra scholing heeft gevolgd dan kost dat bijvoorbeeld 40,= euro per behandeling. Op deze manier krijg je op basis van kwaliteit en ondernemerschap een bepaalde ordening binnen de fysiotherapiepraktijken (zeg maar de Aldi en de AH). Dus niks geen gezeur met contracten.
Ik vind dit zelf wel een aardig voorstel, ben benieuwd naar jullie mening.
maart 4th, 2011 at 21:40
Beste Frank,
Een verzekering (risicoverzekering is volgens mij een pleonasme)kan bestaan indien op populatieniveau de schadelast is in te schatten terwijl dat op niveau van het individuele geval niet mogelijk is.
Jouw voorstel bevat elementen die leiden tot technische onverzekerbaarheid voor een verzekeraar.
En voor de goede orde, veel verzekeringen in de gezondheidszorg zijn eigenlijk ook geen verzekeringen omdat huiseigenaren met een rieten dak of een al brandend huis zich ook mogen ‘verzekeren’.
Dat zouden beter ‘voorzieningen’ genoemd kunnen worden en die houden slechts stand bij gedwongen ‘solidariteit’ door onze Overheid.
wij zitten dan ook nog eens in de eerste lijn met die rare knip tussen AV en HV, een schadeverzekering versus een sociale verzekering (of voorziening).
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
maart 4th, 2011 at 21:56
Beste Peter,
Zoals ik in een eerdere reactie al aangaf (marktwerking) denken mensen/patiënten dat gezondheidszorg gratis is (ik ben toch verzekerd). Op dit moment is het de verzekeraar die de bepalende (betalende) factor is. Dan hebben we nog te maken met de zorgverlener en de maatschappij als geheel. Ieder met zijn eigen belangen. Mijn “voorstel” is meer een theoretisch “model”, ik denk wel dat we op een andere manier naar ons probleem (lees het probleem van de fysiotherapeuten) moeten gaan kijken. Het is helaas een heel complex gebeuren (kwaliteit, patiënt, zorgverlener, betaler enz). Natuurlijk is er geen pasklare oplossing, we moeten met z’n allen dit probleem stap voor stap gaan aanpakken. De eerste vraag is wie dit initiatief gaat nemen (KNGF?, nieuwe groep?) Dus bij deze een oproep. Hoe nu verder.
maart 4th, 2011 at 23:26
peter,
ik denk dat je wel beter weet: het is onmogelijk om een huis te verzekeren wanneer het in brand staat. ten aanzien van aanvullende verzekeringen werkt het evenzo: de sluitingsdatum is bijvoorbeeld per 1 januari, en wil je daarna alsnog een verzekering dan zul je gewoon een jaar moeten wachten.
maart 4th, 2011 at 23:54
Frans,
In het geval van een basisverzekering is het wel degelijk mogelijk je brandende huis (i.c. je zieke lijf) te verzekeren bij iedere zorgverzekeraar.
En veel verzekeraars (Menzis bijvoorbeeld) hanteren ook geen keuring voor de AV’s, behalve voor de tandartsverzekeringen.
Overigens is de sluitingsdatum 1 februari. Het opzeggen van je oude verzekering moet wèl vóór 1 januari zijn gebeurd.
maart 5th, 2011 at 10:53
frans (francis),
de basisverzekering is een wettelijk verplichte verzekering. het niet hebben van een basisverzekering is strafbaar. een aanvullende verzekering is op vrjwillige basis. de av leent zich voor calculerend gedrag waartegen een verzekeraar zich verdedigt door een sluitingsdatum (bvb 1 januari) te hanteren.
het probleem voor mensen zonder av is dan dat in geval van schade er eerst zelf moet worden betaald voor de eerste 12 zittingen bij een opgelopen “letsel”schade.
als dat niet zo zou zijn, je kunt je gaan verzekeren op het moment dat er schade is, dan wordt er weinig meer door een verzkeraar worden verdiend en wordt de av dus afgeschaft.
maart 5th, 2011 at 14:32
Beste Robert,
Voor de markt ‘eigen rekening’ valt het nodige te regelen denk ik ook.
Hoe groot veronderstel je dat die markt is en wordt dat dan zo breed ingezet dat daardoor in belangrijke mate de drang bij partijen -patiënten, fysiotherapeuten, (en misschien frontoffice zorgverzekeraars)- om het grijze gebied te betreden beteugeld wordt?
Met groeten,
Peter van der Salm.
maart 5th, 2011 at 17:43
Beste Peter,
De markt ‘eigen rekening’ is enorm in omvang en potentie! Voorbeeld: Zo’n 20% – 30% van de bevolking is voldoende actief (volgens de norm). Ik ben van mening en merk in de praktijk dat talloze mensen denken dat ze moeten sporten om gezond te zijn/worden. Zonder hier een definitiediscussie te starten vind ik sport iets anders dan bewegen. Sport is leuk om naar te kijken, maar je hebt er niets. We moeten in ons ‘eigen rekening’ domein alleen maar praten over de voordelen van bewegen.
Iedereen wil bewegen, maar zo’n 70% is daar onzeker over en denkt aan sport. Men weet niet hoe wat, wanneer en waarom. Als specialist in bewegen lijkt mij de Fysiotherapeut de aangewezen persoon.
Een (wat ouder) SEO Onderzoek toont aan dat sport ondanks blessures een batig saldo oplevert. Minder ziekteverzuim, kortere verzuimduur, hogere prestatie enz. enz.. Kun je nagaan als je de voordelen van sport wel biedt, maar de negatieve bijsmaak van blessures nagenoeg uitschakelt. Bewegen olv de specialist biedt dat.
Veel wetenschappelijk onderzoek van de laatste jaren geeft veel meer positieve voordelen van bewegen op de gezondheid. Ook kleine en grotere systeemaandoeningen zijn gebaat bij verantwoord bewegen (darmkanker, COPD, osteoporose, reuma e.d.). Daarvan wordt lang niet van alles vergoed. Bewegen en gezondheid staat hoog op de politieke agenda en het sociaal maatschappelijk bewustzijn is de laaste jaren enorm positief gekeerd richting bewegen.
Een ander voordeel voor de collectieve verzekering: je leeft niet langer, maar wel langer gezond. Dus beperkte schadelast. Interssant voor verzekeraars om als drempelverlager in te steken. Zelfs totaal passieve mensen (in verpleeghuizen) kunnen nog voordelen halen als ze actief worden. Onderzoek naar het effect van bewegen op gezondheid is ruim voorhanden. Het biedt sterke handvatten.
Ik zwijg nu nog maar over de positieve effecten van massage. Massage heeft misschien niet altijd direct een behandeleffect, maar feit is wel dat massage mensen positief beinvloed en een ‘goed gevoel’ geeft. Als het echt niet werkt zouden topsporters niet hun kostbare tijd verdoen met massages. Veel mensen zijn op zoek naar positief gevoel en zoeken bij voorkeur aanbieders met een veilig en verantwoord imago.
Als we voor het domein ‘eigen rekening’ ons deskundige veilige en verantwoorde imago maximaal weten te benutten dan is mijn gevoel en inmiddels ervaring dat dit domein tot een enorme aanloop van klanten leidt.
Tenslotte een overweging. Ik hanteer zelf de cyclus van de 3 C’s. De eerste C staat voor Cure (verzekerde zorg). De tweede voor Care (overgang van verzekerde zorg naar zelf betalen). En de derde voor Control (zelf betalen, leefstjl). Ik denk dat je als praktijk met dit model ketenzorg biedt. Voorbeeld: je bent als klant lekker aan het bewegen (eigen rekening = control), maar tijdens het traplopen verzwik loop je een zwiktletsel van je enkel op. Mensen bewegen bij jou voor eigen rekening en risico en zullen zich dus ook bij jou melden met de enkelproblemen (Cure=verzkerde zorg). In dit model wordt het volledige arsenaal aan fysiotherapeutische behandeling en begeleiding maximaal benut.
maart 11th, 2011 at 12:19
Beste Robert,
Ik veronderstel echter dat het openen van een domein ‘eigen rekening’ slechts voor enkelen een rem zal vormen om niet toe te treden tot het grijze gebied.
Voor de rest van de eerstelijn-collega’s zal de verleiding groot blijven voor dat grijze gebied want daarmee is dan de zorgvrager tevreden, de zorgverlener maakt omzet (niets mis mee in een vrije markt) en eventueeel is ook nog de verwijzer tevreden.
De zorgverzekeraar betaalt vervolgens het gelag en zal dit willen tegengaan met regeldruk.
Ergo, de beroepsgroep in de eerstelijn blijft morren.
Met groeten,
Peter van der Salm.
maart 11th, 2011 at 12:36
Beste Peter,
Ook nu ben ik het met je eens (wordt saai). Je spreekt alleen van een rem, ik zou, positief als ik ben, willen spreken van een dat men het potentieel niet inzet voor een groei van het vak en de klantengroep.
De zorgvrager is nu zeker tevreden en het valt niet mee geld te gaan vragen voor diensten die enigzins lijken op fysiotherapie. Dat is niet mijn directe focus. Ik zie het wel veel breder dan zorgvragers.
Veel mensen die geen zorgvrager zijn, zijn op zoek naar deskundigheid om in beweging te komen en te blijven. Het fitnesscentrum is soms voor deze groep een optie (meestal niet, te hoge drempel). De Fysiotherapeut kan hier zeker een rol spelen, maar wil daar – op een lokaal initiatief na – niet een landelijk concept voor ontwikkelen. De uitbreiding van het productassortiment zou zich m.i. daar op moeten richten.
Na enige tijd zal zoiets zich positief kunnen ontwikkelen en dan kan deze doeminsplitsing gestalte krijgen. Maar alles staat of valt met doen. Nu is veel gericht op laten…
maart 28th, 2011 at 01:56
frans vulker: we kunnen er over blijven discussiëren, maar wat je zegt klopt feitelijk niet.
Het is niet zo dat een verzekeraar zich indekt door 1 januari (is feitelijk 1 februari, het ópzeggen dient vóór 1 januari te geschieden) te hanteren als sluitingsdatum voor inschrijving. Die data zijn nl. wettelijk bepaald, daar heeft de verzekeraar niets over te willen.
E.e.a. heeft géén consequenties voor de AV’s in het algemeen, want bij niet-overstappen zouden deze kosten bij de vorige verzekeraar zijn gedeclareerd. Bovendien calculeren verzekeraars extra kosten gewoon in voor de premie van het volgende jaar.
Daarnaast: men kan het brandend huis (het zieke lichaam) probleemloos overhevelen naar een andere verzekeraar, want daartoe is de verzekeraar voor wat betreft de BV óók verplicht.
Nu komen we bij de AV: óók dan kan men, afhankelijk van de verzekeraar, het brandende huis bij een andere verzekeraar onderbrengen. Veel verzekeraars hebben óók voor de AV géén acceptatiekeuring.De enige verzekering waarbij zo goed als alle verzekeraars voorwaarden stellen (sanering) is de tandartsverzekering.
Zorgverzekeraars zijn er vooral op gebrand zoveel mogelijk verzekerden binnen hun conglomeraten te verzamelen, en daarom stellen zij weinig tot geen acceptatie-eisen. Hoe meer verzekerden, hoe groter nl. hun machtspositie tegenover de zorgverleners.
Waarom anders dacht je dat maatschappijen als Achmea en Agis de afgelopen jaren zoveel hebben gefuseerd? Hoeveel verzekeringsmaatschappijen hebben inmiddels niet de toevoeging Achmea achter hun naam geplakt gekregen?
En over een jaar of twee zullen beide kolossen vast óók gefuseerd zijn.
maart 28th, 2011 at 07:51
Beste Francis,
Er is toch niets mis mee dat zorgverzekeraars als bedrijf in een commerciële omgeving proberen te blijven bestaan?
Als het goed is, is al hun handelen daarop gebaseerd.
Soms moet je als organisatie ergens iets laten om elders de winst te pakken.
Omdat vanuit verzekerden te weinig druk komt op het inkoopbeleid van zorgverzekeraars op basis van kwaliteit, voert de Overheid die druk inmiddels steeds sterker op.
De fysiotherapie-AV is voor zorgverzekeraars hiervoor een ideale proeftuin.
Genoeg aanbod, voldoende vraag vanuit verzekerden, en een minder machtige beroepsgroep die direct dure advocaten in kan huren als het beleid hen niet aanstaat
Ken je tegenstander om met hem goed te kunnen onderhandelen!
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
maart 28th, 2011 at 21:17
Beste Peter, ik vind wèl iets mis met de commercialiteit van de zorgverzekeraars. Een zorgverzekeraar is iets anders dan een verzekeraar van autoschade of van brand en inbraak.
Een zorgverzekeraar heeft een maatschappelijke functie Het is onethisch als zorgverzekeraars hun handelen laten bepalen door cijfers van winst en verlies, net zoals dat voor een zorgverlener onethisch is.
Men is niet vrij zich te verzekeren tegen ziektekosten, net zomin als men vrij is in de keuze van het leven met het lichaam dat men heeft.
Bij autoverzekeringen kan men er nog voor kiezen geen auto te kopen, bij zorgverzekeringen heeft men geen keus.
Het is onethisch als zorgverzekeraars hun klanten vertellen dat zij recht hebben op onbeperkte fysiotherapie, terwijl aan de andere kant fysiotherapeuten de duimschroeven worden aangelegd, waardoor die onbeperkte zorg een farce blijkt te zijn.
Al zolang als ik fysiotherapeut ben (en dat zijn een aantal decennia)hebben ziekenfondsen/zorgverzekeraars geprobeerd ons dwars te zitten, zijn wij met ons t.o.v. de gehele zorg te verwaarlozen macrobudget, onderwerp geweest van bezuinigingsprojecten en is het KNGF (VVF, LVVF) met die druk altijd meegegaan. Op een halfslachtige poging tot een ééndagsstaking in de jaren ’80 na heeft het genootschap zich ons altijd geschikt naar de grillen van het ministerie en de verzekeraars.
Als de verzekeraars in deze zgn. “vrije” markt proberen winst te maken op de premies door op ons te gaan korten, dan vind ik dat not done.
maart 29th, 2011 at 11:25
Beste Francis,
Een schadeverzekeraar is inderdaad anders dan een zorgverzekeraar.
De Overheid bepaalt het pakket van de Zorgverzekeringswet, eist dat iedereen verzekerd is en verbiedt risicoselectie.
Er is dus slechts gedeeltelijke marktwerking ingesteld omdat het alternatief zonder marktwerking niet het gewenste resultaat had.
Zoals bij iedere organisatie wordt frontoffice meer beloofd dan backoffice.
De honderden miljoenen jaarlijkse kosten eerstelijn fysiotherapie zijn hoog genoeg om daarop een discussie over doelmatigheid los te laten.
Daarom worden wij als fysiotherapeuten anders beoordeeld dan orthochiropodokninesiologen in aanvullende verzekeringen.
Als je niet wilt dat zorgverzekeraars op een schadeverzekering als een AV winst maakt, moet je pleiten voor alle fysiotherapie weer vergoeden uit de Zorgverzekeringswet.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
maart 29th, 2011 at 23:15
Beste Peter,
Juist in die AV beloven zorgverzekeraars hun verzekerden meer dan ze willen waarmaken. Ik vind dat een vorm van bedrog.
En m.b.t. de AV gelden voor mij dezelfde normen als in de BV. Het blijft zorgverlening, of het nu de tandarts, brilleglazen, kraamzorg of fysiotherapie is.
Ik vind dat een winstoogmerk bij zorgverzekeringen in strijd is met de taken van een verzekeraar. Laat hem maar winst maken op levensverzekeringen (daarin zit volgens een ter zake deskundige het èchte geld), maar proberen zoveel mogelijk premie binnen te halen èn tegelijkertijd de uitkering dwars te zitten vind ik onfatsoenlijk en schadelijk voor de zorgverlening, BV of AV.
Je gaat er als zorgverlener rekening mee houden, wanneer je bij overschrijding van het gemiddelde kans loopt een audit op je dak te krijgen. Je gaat proberen je gemiddelde te verlagen. En als velen dat doen, daalt de benchmark en moet je het volgende jaar wéér minder behandelen, waardoor de benchmark weer daalt enzovoort.
maart 30th, 2011 at 07:39
Beste Francis,
Jouw discussielijn gaat een algemene kant op want uiteraard hangt alles ‘laag’ samen met ‘hoog’.
Zonder met betere oplossingen voor ‘hoog’ te komen (betaalbaarheid, toegankelijkheid, solidariteit en kwaliteitverbetering) schiet de discussie niet erg op.
Met collegiale groeten,
Peter van der Salm.
maart 31st, 2011 at 00:52
Beste Peter,
Mijn reacties hier zijn volledig on-topic als je het startverhaal van Daan Spanjersberg weer even leest. De tuinman, weet je nog?
De discussie hierboven over een vorm van “fysiotherapie” die voor eigen risico zou kunnen worden verricht, zijn dat echter niet.
Dus vertel mij niet dat mijn reacties de “discussie niet doen opschieten”.
maart 31st, 2011 at 09:59
Discussies over welk fysiotherapeutisch onderwerp dan ook zijn altijd goed, echter omdat het onderwerp waarover ik begon nu niet meer relevant is stel ik voor de discussie te stoppen en deze lijn te sluiten. Een nieuw blog over “een vorm van fysiotherapie voor eigen rekening” lijkt nu op zijn plaats. Wie voelt zich geroepen?
Bedankt voor de vele reacties.
Groet, Daan
oktober 17th, 2012 at 17:08
Goed discussie, alleen mis ik een paar zaken in het hele verhaal.
Ten eerste die goede relatie van 30 jaar… Waren het niet de fysiotherapeuten ide in de jaren 80 in de ene kamer iemand aan de interferentie hadden, in de volgende aan de UKG en in de laatste een het masseren waren? Misschien een goede relatie van 10 jaar, maar niet langer dan dat.
Ten tweede, er is heel veel discussie over hoe anderen het anders moeten doen. Wat het KNGF anders moet doen, wat de zorgverzekeraars anders moeten doen (en hoe de bekostiging anders kan), maar slechts weinig over wat we zelf anders moeten doen!
Je kan een ander niet veranderen. Dus laten we hier een discussie voeren over wat wij zelf kunnen veranderen om dit beter te maken.
oktober 17th, 2012 at 17:08
Excuses, ik had niet door dat de discussie al gesloten was…
oktober 18th, 2012 at 00:18
Nee Bas, dat was in de jaren ’60 en ’70 en dan bij uitzondering alleen bij sommige (grotere) praktijken.
De overgrote meerderheid van de collega’s werkte gewoon zoals het hoort: Individueel behandelen en binnen een halfuurs systeem.
Ik kan mij zeer ergeren aan het grote gebrek aan kennis over de geschiedenis van de fysiotherapie.